Het is ook een paar weken geleden dat ik op dit krukje mocht zitten en nu dus nog met wat extraatjes erbij....
Dinsdag dus had ik eindelijk weer es een echte vrije dag na een erg intensieve, inspannende week en ik maakte er dan ook min of meer een luie dag van. Tot 12.00 uur middags liep ik nog in mijn pyjama rond, hing wat rond op de bank lekker in het zonnetje met een aantal kopjes thee, luisterde muziek en besloot uiteindelijk om toch maar even boodschappen te gaan doen.
Nadat ik alle spullen in mijn fiets verstouwd gekregen had , werd ik gebeld. Nee, ik had verder niets gepland deze dag, alleen nog de boodschappen opruimen dan was ik verder vrij. Oké, dan kwam hij wel langs en dan gingen we wel kijken wat we gingen doen, dus fietste ik ook snel naar huis en had al bijna alles opgeruimd toen de bel ging.
Even knuffelen en dan nog de rest van de boodschappen naar boven in de vriezer brengen. Hij kwam achter mij aan met twee glaasjes water en ja, daar zitten we dan op dinsdagmiddag op zolder en nu.....
En nu: zat ik op de grond naast hem bij de bank en ging ik hem pijpen. Dit mocht door een onderbreking niet zo lang duren. Nadat we weer rust hadden en even zaten te kletsen en ook nog wat ademhalingscontroleoefeningen voorbij waren gekomen, bedacht hij al iets anders. Want, ja, het duurde toch nog anderhalve week voordat mijn ouders komen logeren, daar kan hij mij best nog een keer afranselen. En aangezien ik vandaag zelf al een mooi slagwerktuig bij me had, is dat toch erg leuk om te doen.
Zo was ik gauw mijn riem kwijt en aan die riem zitten metalen nietjes als versiering en dat wil wel. Ik lag op mijn rug uitgestrekt op de bank met mijn borsten bloot. – Nu ga je mij vragen of ik jou wil gaan slaan.- Ook dat nog... – Wil je mij alsjeblieft slaan, Meneer?- Hm, kennelijk maar al te graag en de slagen op mijn borsten kwamen nogal hard aan, zodat ik ook niet fatsoenlijk kon blijven liggen. De lichte klappen in mijn gezicht bevielen mij ook niet zo.
Dus vond ik mij even later voorover gebukt met mijn broek op mijn knieën bij de bank terug. – Je gaat mij na elke klap bedanken.- Dat deed ik ook en het hielp mij om de eerste klappen te verdragen. Hij sloeg voor mijn gevoel steeds harder en af en toe moest ik de pijn eerst even verbijten voordat ik - Dank je wel, Meneer.- kon zeggen. Op een gegeven moment moest ik weer rechtop gaan staan met mijn handen in mijn nek en toen werden de klappen op mijn borsten mij toch echt te veel.
Ik begon mij verzetten. Ergens
tussendoor vond hij nog een andere smallere riem van mij die ook
versierd is maar dan met een soort hele kleine kraaltjes. En die was
nog gemener dan de eerste. Ik draaide weg, lag nu op de grond te
kronkelen en voelde mij tussen boos en wanhopig schommelen. Ik begon
te jammeren.
Voor het eerst werd hij nu echt streng
en ging zijn stem nogal tegen mij verheffen. Dat was nieuw voor
mij. Ik worstelde nog met mij zelf, maar ging uiteindelijk wel in de
gevraagde houding staan. De laatste klappen en erna lag ik wat
bibberend in zijn armen.
Omdat het kan.... Ja, gewoon omdat het
kan, pusht hij mij elke keer weer een grens over. Omdat het kan, geeft
mij opdracht op dit blogje op mijn krukje zittend te schrijven. Omdat
het kan, doe ik het graag. Voor hem en voor mij.
Omdat dit blogje nu echt minimaal
vierhonderd woorden telt en ik mij door alle sensatie bij mijn
onderkant niet echt goed kan concentreren sluit ik hiermee. En ik zal
de komende tijd nog extra aan hem denken dankzij dit berichtje....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten