1 jaar geleden

Iets langer dan een jaar geleden hadden wij voor het eerst gespeeld met elkaar. ik weet nog hoe gelukkig en opgewonden ik was, toen wij een datum ervoor afgesproken hadden. Toen wist ik nog niet wat dat eigenlijk precies inhield ; hoe het voeld, wat het betekend om iemands subje en eigendom te zijn. Nee, zover was ik toen nog lang niet....

Het was onwennig, vooral ook in die hotelkamer toen, maar erna wist ik zeker dat ik aan iemand onderdanig wilde zijn, dat ik het gevoel om gedomineerd te worden vaker wou beleven en ook nog erg veel moest leren....

En dat moet ik nog steeds. Want ook al zijn wij nu meer dan jaar en  een aantal spelen verder, heb ik toch nog zo af en toe het gevoel net te beginnen.

En zoals ik al eerder zei, na deze pauze van bijna 3 maanden, weet ik ook niet, hoe het in het volgende spel zal gaan. Daar ben ik wel erg benieuwd naar. Benieuwd naar mijzelf.

De gevoelens, die ik nu dan heb, het onrustige, stuiterende, heb ik al eerder ervaren, maar nog nooit zo intensief. Aan de ene kant is dat ook logisch, aangezien de tijd dat wij niet gespeeld hebben. Aan de andere kant zet mij het ook aan het denken.

Bdsm is dus erg belangrijk geworden in mijn leven. Nu ik eenmaal mee begonnen ben op een vaste en ook serieuze manier , reageer ik toch erg duidelijk erop , als ik het even moet missen. Tenminste een spel dan, want het contact is er gelukkig gewoon tussen ons. Ik probeer het te relativeren, het mijn leven niet te veel te laten beinvloeden. Want uiteraard gaan er toch best veel dingen vóór mijn bdsm-leven en vooral mijn familie hoeft nou niet door mijn stemmingswisselingen beinvloed te worden. Dat probeer ik ook te vermijden, want dat is echt niet de bedoeling. Dit stuk is gewoon van mij, van mij alleen en daar hoort niemand last van te krijgen.

Nu begrijpt mijn man mij gelukkig wel. Alleen wordt die nu ook al een beetje gek van mij, geloof ik. Want gisteren vroeg hij, wanneer ik nou eindelijk es weer ging spelen, zodat Meester mij weer es op mijn plek kon zetten ,want dat is wel hard nodig.....,  zodat ik weer wat ,...ja...evenwichtiger zou worden....

Hm, tja, dat weet ik helaas ook niet. ( Sorry, schat...)  Maar ik weet nu wel, dat het geheel mij toch af en toe meer beinvloed dan ik dacht. Hetgeen helemaal niet erg is maar mij wel laat zien, dat het toch meer is dan een spel, dat ik het niet zomaar naast mij neer kan leggen. Het maakt nu duidelijk deel uit van mijn leven en als ik het mis, reageer ik er duidelijk op. Het is kennelijk een behoefte geworden, nouja, die behoefte was er al mijn hele leven. Maar als je er een keer echt mee bezig bent , dan kun je het niet zomaar meer missen.

Dat laat mij wederom  zien, dat ik toch echt een subje ben, dat het iets erg moois en belangrijks in mijn leven geworden is, waar ik serieus mee bezig ben en dat ik er steeds weer wat bij moet leren, ook dus ermee om te kunnen gaan, om Meester een tijd niet te kunnen dienen, om Hem een tijdje te moeten missen,  ook al voeld dat af en toe vervelend.