Maar ik doe verder mijn best om mij nu toch es eindelijk subwaardig te gedragen. ik ben nog vaak onzeker over dingen, over wat er precies van mij verwacht wordt.
Dat ligt in mijn aard en vroeger was ik zo verlegen en kwetsbaar dat je mij helemaal van mijn stuk kon brengen door iets heel simpels. En als ik een fout maakte trok ik mij dat heel erg aan. ik was als kind een kleine perfectioniste en eigenlijk werd dat ook van mij gevraagt. ik ben opgegroeid in een systeem waar alles voor je voorgekauwd werd. Je hoefte nooit iets zelf te beslissen. Maar je ging daardoor ook weinig zelf denken en wachtte op aanwijzingen.
Nu zou dat natuurlijk in mijn voordeel moeten werken voor mijn rol als subje, nouja het laatste dan. Maar niets is minder waar, zo merkte ik de afgelopen week. Door de fouten die ik de afgelopen tijd gemaakt had, terwijl ik toch echt seieus mijn best deed om nu es gehoorzaam te zijn , kwam ik weer bij gevoelens terecht, die ik al lang geleden achter mij had willen laten. En die niet echt aan een zelfbewust en evenwichtig subje in mij bijdragen.
Toch was het interessant om te voelen, dat het onzekere meisje er nog steeds is. En dat merkte ik ook weer in dagelijks leven. Vroeger maakte ik mij vaak onzichtbaar. ik wilde niet opvallen, niet in de weg staan, niemand lastig vallen. En mensen zagen mij vaak niet eens staan inderdaad, ze hoorden mij niet eens en ik straalde mijn anwezigheid niet uit. ik bestond dus eigenlijk niet. Zelfs mijn ouders liet ik vaak schrikken, omdat zij zich ineens van mijn aanwezigheid bewust werden in een kamer. Dat heb ik altijd al gehad, alleen de laatste tijd niet meer. Tot de afgelopen week dan. Onbewust werkt dat toch door en zo werd ik regelmatig van mijn collegas over het hoofd gezien en omver gelopen. We maakten er wel grapjes om en hadden er een hoop lol door. Maar voor mij was dat ook een teken en een bewustwoording. Ook het feit dat ik nu weer bij het minste en geringste rood wordt, terwijl ik daar lang geen last meer van heb gehad.
Net zoals mijn reactie op het zinnetje van Meester: Eindelijk heb je een keer iets goed gedaan.
Die kwam bij mij echt heel heftig binnen. Niet omdat Meester dat zo zei. Nee, omdat mij dat weer terug bracht in mijn verleden, naar een iets minder fijn verleden. ik werd toen vaak gekwetsd , soms zelfs beledigd of letterlijk de grond ingestampt en ik was toen nog te jong en onervaren om mij ertegen te verzetten. Nu accepteer ik dat niet meer, van niemand niet. Zodoende viel die opmerking erg verkeerd.
Maar ook hier kon ik weer iets van leren, maakte het mij erg bewust van mijzelf, mijn Ik. Hoe ik in elkaar zit en hoe dat doorwerkt, ook in mijn D/s-relatie.
Wat ik ook merk is, dat ik nu inderdaad serieuser met mijn rol als subje bezig ben. Het is een spel, ik kan het relativieren, maar toch is er een knopje omgegaan laatst. Het voelt anders, ook al kan ik dat hier helaas niet zo goed omschrijven. Mij is kennelijk de verhouding tussen Meester en mij echt duidelijk geworden, of beter, ik heb deze nu geaccepteerd. En zo doe ik voorzichtig mijn volgende nog steeds wat onwennige stappen zetten richting echt onderdanig, overgave en berusting, richting braaf subje. Of bijna braaf subje...:)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten