te dichtbij en even overnieuw

Te dichtbij komt het leven soms en vraagt even te veel van je. Daarom heb ik mijn huisje bijna helemaal dicht gedaan en ik zal het ook zo snel niet meer open doen.

Er is weer veel gebeurd in de afgelopen weken, te veel, waardoor ik gekwetst werd, zowel privé als op het werk. En zo heb ik mijn deuren even gesloten en ben even tot rust gekomen, daar in mijn klein, warm huisje, dicht bij mezelf, bij mijn Ik, dat daardoor weer een kant kon laten zien, die het nog niet vaak nodig heeft geacht om te laten zien. Naar buiten toe is dat Ik nu erg direct en bijt het van zich af. Iets waar anderen nog erg aan moeten wennen, net zoals ikzelf ook elke keer weer, maar het bevalt mij wel. Het geeft mij weer ruimte om te ademen, mijzelf weer te worden en te zijn. Anderen horen nu ook weer es met mij rekening te houden in plaats van alleen maar andersom en ook terug te geven in plaats van alleen te nemen.

Het werkt verbazingwekkend goed. Ook deze keer. Ook al vind ik het jammer dat het op deze manier moet. In mijn ideale en rechtvaardige wereld hoort dat toch automatisch te gaan. Respect en begrip voor de ander, waardering, aandacht ect.  Maar helaas, zo werkt het niet. Dus dan maar zo.

Het is nu echt tijd voor mij en ik heb geen zin meer om mij door anderen te laten kwetsen en daar nog begrip voor te moeten hebben ook. Een beetje egoïsme vind ik nu helemaal prima en voor wat hoort nu ook voor mij zeker wat. Het is graag of niet voor mij geworden. Ik laat het bij de ander en belast mijzelf er niet meer mee. Duidelijk, voor mij en de ander.   

En subje: Meester heb ik  gevraagd, hoe het verder moet met ons en daar willen we het binnenkort over gaan hebben. Dat lijkt ons meer dan nuttig . We kunnen wel zo verder gaan, maar dat schiet niet op.
Om  gelijk weer te gaan spelen is geen optie, er is gewoon te veel tijd verstreken sinds onze laatste ontmoeting. Dus lekker wandelen en een oplossing zoeken voor ons best -volle-agenda´s-probleem.....En vooral elkaar weer zien.
 Naast egoïstisch kan ik namelijk ook erg koppig zijn en deze relatie ga ik niet zomaar een stille dood laten sterven. Daarvoor betekend het mij veel te veel. En meesters zijn voor mij ook niet inwisselbaar, zoals dit voor anderen kennelijk wel het geval is, zo van, oh, deze " doet " het even niet meer, dus dan maar een ander.... Neuh, laten we dat maar niet doen.

Dus..... even overnieuw.....:)     

Lebensbaum

Stille Stunden gibt´s, da ranken

leicht sich um des Lebens Baum

Wünsche, Hoffnungen Gedanken,

Bild um Bild und Traum um Traum.

Stunden gibt´s wo Stürme wüten

um den Stamm gar wild entfacht,

dass der Hoffnung junger Blüten

sterben müssen über Nacht.

Aber bald - schon morgen ranken

um den kahlen Lebensbaum

Wünsche, Hoffnungen, Gedanken,

Bild um Bild sich, Traum um Traum.

                                                                                      Rainer Maria Rilke



brieven

Brieven, Meesters brieven, die heb ik net weer gelezen . En dat doet toch elke keer weer veel met mij. Zo bijzonder, zo warm, zo lief. En dat blijven ze ook na een half jaar dat ik de laatste kreeg en zullen ze altijd blijven.

Nu  ik de map met de verhalen en brieven voor het eerst sinds maanden weer uit de kast gepakt heb,  besef ik pas echt hoezeer ik het toch mis na al die tijd om weer subje te mogen zijn. Hoezeer ik Zijn woorden mis, Zijn hand door mijn haar, Zijn dominantie, gewoon Hem, een vriend en mijn Meester, Eigenaar, Meerdere....

ik wil mij zo graag weer aan een spel over mogen geven, deze kant van mij uit mogen uitleven, mij weer zo gekoesterd willen voelen.

Ik mis mijn warme badje.....snik....

Het vertrouwen in onze relatie ben ik nooit kwijtgeraakt ook al maakte zich af en toe wat frustratie van mij meester. Hetgeen ook niet zo onbegrijpelijk is, denk ik.

De smsjes koester ik nog steeds ook al verlang ik naar een hoop meer op dit moment.

En.....ik begin weer te stuiteren....hihi.....heerlijk.....

jarig :)

 Ja, ja, het is weer es zo ver: vandaag ben ik een jaar ouder geworden. En ik moet zeggen dat ik mij dit jaar ook echt jarig voel. Met plezier heb ik de taarten voor de visite gemaakt, die ik al afgelopen  zondag had ontvangen. En dat is voor het eesrt sinds lange tijd. Voor het eerst dat ik het weer allemaal rustig heb voorbereid, voor het eerst dat ik met veel voldoening ermee bezig was, voor het eerst dat de verjaardag zelf mij ook geen stress bezorgde, maar gewoon een erg fijn gevoel.

 Onder andere een gevoel van dankbaarheid en ontroering over al die lieve kaarten, woordjes, cadeautjes en over al die bijzondere mensen die aan mij gedacht en voor mij hier gekomen zijn. Voor mij en niet alleen uit plichtgevoel, maar omdat ze om mij geven. En dat is bijzonder en meer dan waard om te koesteren.

Net nog las het blogje van een vriend van mij, die daarin een brief voor mij geschreven heeft. Een brief die mij best raakte ,op een positieve manier dan. Een erg mooi cadeau op deze dag.

Zo ben ik dus een jaar ouder en wijzer geworden. Een jaar dat af en toe best heftig was. Een jaar dat nu kan afsluiten met de geboorte van mijn nieuwe Ik. Het is er duidelijk, weer rustig - als toen, jaren geleden, vol liefde en zacht, maar ook vastberaden en zelfbewuster dan ooit. Nazichtig, begrijpend, gevend op een goede manier, zonder zichzelf achter te hoeven stellen, uit eigen wil gevend en ook nee-zeggend, als dat nodig is. Het is er en het bevalt mij uitstekend.

Alleen met het subje weet het Ik nu even niet zo goed wat te doen. Het subje is erg rustig aan de éne kant, het stuiterd niet echt meer (en dat geeft mij al te denken....), aan de andere kant is het soms al aardig geirriteerd over de manier hoe haar D/s-relatie er op dit moment uitziet en vorm heeft.

Nouja, eigenlijk heeft deze nu weinig tot geen vorm op basis van een Meester-subje-verhouding dan. Dat neemt niet weg dat er nog steeds dagelijks vriendschappelijk contact is, maar dus VRIENDSCHAPPELIJK. Hetgeen niettemin het koesteren waard is en erg bijzonder blijft. Maar het subje en ook het Ik stellen zich nu toch vaker de vraag: Hoe moet dat verder???? Wat geeft mij dit op dit moment. Wat wil en kan ik ermee? Hoeveel geduld heeft het subje nog? En zo illustreren de volgende plaatjes denk ik aardig wat Ik en het subje zo ongeveer voelen:

Tja, das best stom. ik heb alle vertrouwen in deze relatie , maar mis nu echt de aandacht in vorm van een spel, een opdracht, een wandeling, - what ever.... iets dat mij het gevoel geeft, een subje te zijn. IETS. Something. Etwas. Anything.

Hetgeen niet wegneemt dat ik al dat wat we samen beleeft en opgebouwd hebben erg waardeer het erg bijzonder blijf vinden. Maar nu wordt het weer es tijd voor wat meer dan een smsje. Een half jaar is lang genoeg geweest.

Een half jaar dat mij heeft geleerd dat ik ook goed zonder spel kan, als de omstandigheden het gewoon niet toelaten.  Dat mij er volwassener en rustiger, weloverwogener in heeft gemaakt, bedaarder, wijzer.  Maar ook een half jaar dat mij duidelijk heeft gemaakt, dat een D/s-relatie bij mij en mijn leven hoort en ook blijft horen. Een leven zonder is voor mij geen optie, dan ben ik ik niet meer.

Het subje voelt zich een beetje ...ja...in de lucht hangend...... en weet niet wat het ermee aan moet.....

cirkels rond- het begin van een nieuwe fase

 Zomerweken liggen achter mij. De zon heeft haar hoogste punt allang achter zich gelaten. Het wordt weer tijd om naar binnen te gaan, in te ademen, of......

Of juist mijzelf weer te laten zijn. Mijn nieuwe zelfs. Ik ga  bijna mijn 35. levensjaar in, het begin van een nieuwe zeven-jaar-fase in dat onze levens ingedeeld schijnen te zijn. om de zeven jaar vernieuwd je lichaam bvb de huid helemaal. Een kind van 7 werd oorspronkelijk schoolrijp ( tegenwoordig moeten ze het al met 5 kunnen), gaat de wereld anders zien, met 14 verlaat je de wereld van het kind en moet je verplicht een id-kaart op zak hebben, met 21 ben je volledig verantwoordelijk voor al je daden, met 28 de adolescentie ontgroeid en met 35.... Dat duurt nog een jaar, maar het levensjaar begint voor mij gauw en ik merk het aan mijzelf.

In de vakantie wou het toeval dat wij uiteindelijk op een camping belanden, die wij 4 jaar geleden op ons eerste gezamenlijke kampeer-vakantie ook al bezocht hadden. En toen voelde ik de eerste cirkel zich sluiten. Het was toen een inhaverende vakantie, doordat onze dochter toen nog niet helemaal ONZE dochter was en zij nog met de scheiding te doen had. Een onhandelbaar kind, wanhopig, ontheemd en bang voor de vakantie bij haar vader en zijn nieuwe vriendin. Dat wisten wij toen helaas nog niet en zo werd het de vreselijkste vakantie die ik ooit had meegemaakt.

Maar het opmerkelijke was, dat onze dochter alleen maar leuke herinneringen aan deze vakantie had. Zij wou graag weer terug naar deze camping en was door en door gelukkig, weer liggend in de schommel, naar de wolken kijkend.

Zo beleefden wij de mooiste vakantie die wij ooit hebben gehad en ik hoop dat velen mogen volgen. En ik hoefde mij niet meer schuldig te voelen....

Ook heb ik voor het eerst sinds 3 jaar mijn vriend weer terug gezien, diegene die zo ziek is geworden dat hij nu in een rolstoel zit. Onze eerste ontmoeting was bij hem thuis. Voor het eerst kon ik zijn zwaarden bewonderen, dat waren wij al jaren van plan. Ik kon hem weer horen, voelen, zien. Ook al is hij op de éne manier erg verandert, is hij nog steeds diegene waar ik zo veel om geef. Het riddertje en de jonkvrouwe weer samen ook al was het contact nog verlegen en voorzichtig.

 Eergisteren bezocht ik hem nog in de instelling waar hij nu zijn therapie volgt. Het gesprek was nu makkelijker, het contact weer open. Een tweede cirkel was volmaakt, rond en ik kan nu met hem en zijn huidige situatie overweg, het heeft een plek, net zoals hij altijd al had diep in mijn hart.

Het verhaal van Lord of the Rings begeleidde mij ook deze keer net zoals in de periode van mijn scheiding, alleen nu in de vorm van de film en niet het boek. En het helpt nog steeds, om mee te leven in het verhaal, de hopen en te huilen, te voelen...  dat er altijd hoop is, ook al moet je offers brengen.

Ik ben door een dal gelopen de afgelopen maanden al. Proberend mijzelf groot te houden en niet te verdrinken. Tot het op was, lichamelijk en ook geestelijk. Als niets meer leuk lijkt, niets meer mooi, als je over niets meer enthousiast kan raken en je alleen nog maar wil slapen, slapen, diep en lang weggekropen , uitgeput, leeg....  Dan moet dat haast het dieptepunt van het dal zijn.

Ervaar het, ontwijk het niet, doorleef het, accepteer het. Kijk naar achter, om weer vooruit te kunnen kijken. En klim weer naar boven als alles in het dal bekend en weer bekend, eigengemaakt, begrepen en nog eens verinnerlijkt is. Loop niet weg voor het verdriet. Af en toe daal je af in dit deel van jezelf en dat is goed zo en leerzaam en nodig. Nodig om verder te gaan om de nieuwe fase in te kunnen, om wijzer te mogen worden.

Het dal ligt achter en onder mij. De nieuwe weg is nog onwennig en toch ga ik hem vastberaden. ik mag mijn nieuwe zelf wel. Het voelt fijn.

Nu is ook het subje weer wakker, ook al rustiger, toch ook eisender ( ook al betaamd dat niet voor een subje....) Maar het heeft nu echt behoefte aan haar Meester. ze is tenslotte 1,5 jaar geleden niet voor niets aan een D/s-relatie begonnen....  

een nieuw begin

Voor mijn dochter

Mijn vlindertje gaat vliegen

waar ik niet volgen zal

naar onbekende bloemen

in een ander dal

Mijn vlindertje gaat vliegen

waar ik niet volgen kan

delen voor mij gesloten

delen van haar bestaan

Mijn vlindertje gaat vliegen

waar ik niet volgen wil

haar tijd om te ontdekken

al lijkt die tijd soms kil

Mijn vlindertje gaat vliegen

door storm regen en wind

aan mij haar los te laten

zó duidelijk mijn kind

Mijn vlindertje gaat vliegen

haar schoonheid zichtbaar al

wat zal zij gaan bewegen

in dat verre dal

Mijn vlindertje gaat vliegen

en toch blijft zij bij mij

mijn deuren altijd open

haar Zelf blijft altijd vrij

Als je enige kind dan uiteindelijk de basisschool verlaat , brengt dit gemengde gevoelens met zich mee. Daar staat zij dan op het podium voor een zaal vol ouders hun musical te presenteren.

Maar mijn kind was altijd anders dan anderen. Dus had zij ook op deze avond een verrassing voor ons. Zij ging haar solo van de musical van vorig jaar nog es overdoen, omdat zij er toen niet tevreden over was, hoe zij het gedaan heeft.

En dan staat daar je dochter, alleen op het podium erg mooi te zingen. Buiten onweerde het en binnen eindigde haar tijd op de basisschool met een daverend applaus. Een bijzonder meisje, zo  iedereen mij al vanaf haar geboorte verzekerde, dat nu de volgende stap in haar leven gaat zetten.

En mama gaat beseffen dat zij geen klein meisje meer in huis heeft;  nu echt niet meer. Mama zal dit allemaal nooit meer meemaken met haar eigen kinderen, want de ene is nu op reis naar de volwassenheid.

Maar eerst gaan wij op weg naar Belgie op vakantie. En daar ben ik meer dan aan toe. Zo moe ben ik geloof ik in mijn hele leven nog nooit geweest. 3 weken geen werk, wekkers, verplichtingen, dierentuin in huis of huishouden. Gewoon vakantie, even niks.

En het subje heeft helaas ook nog even niks. Het wandelen met Meester ging ook al niet door en nu moet zij zo op vakantie, hetgeen zeer zeker niet meevalt. 4 maanden zijn gewoon veel en veel te lang, merkt zij erg duidelijk. Een mail krijgt zij nog wel van Meester voordat ze op vakantie gaat.

Ik ben benieuwd hoe subje ermee overweg kan in de vakantie...

bijna vakantie

Nog 1  week dan gaan we al op vakantie en ik ben er ook wel aan toe. Omdat ik mij de laatste weken nog steeds erg vaak heel moe voelde en er ook andere klachten bijkwamen , ben ik toch maar es naar de dokter gegaan. Nu kon die goede man niets vinden wat de klachten  verklaard, behalve stress/ beetje overspannen. Dus het enige wat die mij kon raden was rustiger aan doen. Nouja, dat probeerde ik al, alleen in mijn situatie valt dat niet altijd mee. Maar ik probeer er nu nog meer op te letten en aan mijzelf te denken.
En dat is nou best lastig , voor iemand die er graag voor anderen is en zichzelf meestal achteraan stelt.

Wat stond er ook alweer in het lijstje van wenselijke eigenschappen van een subje: gedienstig, ....bescheiden, .... Hm, tja, dan heb ik toch voor de goede kant binnen in mijn D/s-relatie gekozen... .... hihi....

ik vind het beeld van een (traditionele) Japanse vrouw erg mooi: het lijken mij sterke zelfbewuste vrouwen, die in de gedienstigheid tegenover hun man  berusten en daar ook trots op zijn. Als je dat naar een D/s-relatie vertaald , is dat het ideale beeld van een subje, zover dat dan bestaat. Voor mij drukt het dat wel uit.

Met het berusten in het dagelijkse leven heb ik tegenwoordig best wat moeite. Vroeger had ik dat wel heel erg, maar meer uit zelfbescherming en omdat ik mij met veel dingen geen raad wist. In de laatste jaren heb ik geleerd om juist in opstand te komen en niet alles te pikken. Nu moet ik er een balans in zien te vinden.  Alleen valt dat niet mee. Vaak betrap ik mij erop om steeds meer te willen en te vragen, van mijzelf, mijn werk, mijn kind en mijn man. En zie erbij over het hoofd , wat wel leuk is, goed gaat en hoe de ander zijn best doet en vooruit gaat. Omdat ik de laatste jaren best moest vechten en leren van mij af te bijten, blijf ik erin hangen. En daar wil ik nu verandering in brengen. En ik denk dat dat ook een stuk scheelt, met hoe ik mij voel.

In het gegeven dat ik Meester al zo lang niet meer gezien heb, kan ik ook niet echt berusten. Dat uit zich dan in iets wat brutale opmerkingen tegenover Hem. ( Sorry, daarvoor....)

Maar ik dacht laatst, nu vraag ik gewoon es netjes!!! ( ja, dat kan ik ook....) of wij elkaar vóór de vakantie nog es kunnen zien, als het spelen niet lukt, dan een stukje wandelen. Meester zei dat dat wel moet lukken :). Dus, misschien volgende week dinsdag, kunnen we toch weer es afspreken. En daar ben ik meer dan aan toe moet ik zeggen. Nu nog hopen dat het doorgaat!

Net heb ik es opgezocht , wat die mevrouw in het liedje over sm nou precies zingt. Elke keer tijdens de les op de sportschool hoor ik dat liedje en nu was ik er toch es nieuwsgierig naar:

http://www.youtube.com/watch?v=PLPHAzDMVT4       

Vind het wel erg grappig dat iemand er een liedje over heeft geschreven.

Nou, morgen nog personeelsuitje ( doe oude kleren en stevige schoenen aan , maar wat we gaan doen is nog een verrassing........) . Wordt vast weer lachen. Dan nog het afscheid van de basisschool van mijn dochter , 3 dagen werken en dan vakantie!!!!

En misschien, heel misschien nog een keer spelen.....

wat gaat de tijd toch snel....

Ja, echt snel.... We waren twee lange weekenden lekker kamperen en tussendoor nog werken en van alles en nog wat en nu is het alweer midden juni. Niet te geloven......

En dus...juist....nog steeds niet gespeeld, niet eens meer geoefend ( schaam....) . Maar wonderbaarlijk ben ik er wel rustiger onder geworden. Kennelijk heb ik mij erbij neer gelegd, kennelijk kan ik toch stoppen met tegenstribbelen, kennelijk wordt ik toch nog es braaf.....(argh....hihi)

Nee, braaf niet echt, vrees ik. ik ben nog steeds aardig aan het klieren af en toe. Dat kan ik op dit moment echt niet laten. Een klein stuiterballetje stuiterd er toch nog best heftig in mij rond. Gelukkig maar! Zou ook erg zijn als die zou verdwijnen, niet....

Maar door al die "afleiding" en spannende gebeurtenissen, onder andere het eerste kennismakingsbezoek van mijn dochter op haar nieuwe school, is het meestal wel op de achtergrond geraakt.

Ja, best apart om haar naar het voortgezet onderwijs te laten gaan. Weer een stap verder in haar ontwikkeling. Gelukkig vond ze het erg leuk daar en ze heeft ook al weer een aardig meisje ontmoet en de oren van dr hoofd gekletst, dus komt helemaal goed denk ik....hihi.... Lekker kind is het toch ook.

Laatst bij het fitnessen hebben we ook best veel oefeningen ,  op onze knieen gedaan. Nu krijg ik er denk ik iets andere gevoelens bij dan de andere vrouwen...haha. Mijn gedachtes waren even ergens anders hihi.... Toen ik dat aan Meester vertelde, zei die, dat het tijd werd dat ik weer es voor Hem op mijn knieen ging zitten......

Nou......als dat nog vóór de vakantie zou kunnen( smile).... ´ Als Meester dat vind, zal Zijn subje maar es luisteren ´, was mijn antwoord.` Maar het zijn nog maar 2,5 week voor de vakantie( zucht...)..... Straks hebben we elkaar een half jaar niet gezien ofzo!

Hm, volgens mij begin ik weer spontaan -aardig te stuiteren....en ik sta even niet voor de gevolgen in....(grin) ... (ok, ok, ik sta wel voor de gevolgen in....zoals dat hoort voor enigszins gehoorzaam  subje...) Volgens mij ben ik ook een beetje melig....klein beetje maar, dus ik stop maar even voordat ik nog meer onzin uitkraam....

sporten, weer es naar de club, en vrouwen met elkaar

Jaha, woensdag was het dan zover, ik ging naar de sportschool. Echt iets voor mij zo een fitnessklasje, maar niet heus....pffff.... Maar goed, had ik maar niet zo veel moeten snoepen. Dus daar sta je dan op woensdagochtend met nog 15 andere vrouwen ( waar zijn de mannen dan toch gebleven...?) in een sportzaal met een enthousiaste instructrice die de wind er goed onder had trouwens. Mijn coordinatie is nogal ronduit slecht en zo duurde het ook even voordat ik de oefeningen doorhad. ( Blij toch blond he...)En zo een step lijkt niet zo hoog, maar, jeetje ,wat voel je dat na een tijd in je benen. Verder kon ik het wonderbaarlijk allemaal vrij goed bijhouden en na 1 uur springen, de step op en af stappen, gewichten heffen en zit ups was ik nogal uitgeteld , maar best voldaan. Ik had eindelijk weer es iets aan sporten gedaan sinds ik met kun fu gestopt ben een paar maanden terug.

Ook ga ik nu 1 keer in de week met mijn man een heel stuk fietsen. Dat is niet alleen nuttig, maar ook erg leuk. Zo ontdek je nog es nieuwe dingen in je omgeving.

Nu fietste ik alleen weer door de Domstraat net zoal ongeveer een jaar geleden... En daar mocht ik toch helemaal niet komen van Meester....hihi.... Tja, sorry, die subjessteeg hebben ze nog steeds niet aangelegd...dus....

En gisteren zijn mijn man en ik na lange tijd ook weer een keer naar een club geweest. Een parenclub. Daar had ik erg veel zin in. Gewoon lekker genieten van elkaar, van anderen, van het eten en het bubbelbad en de sfeer in de club. Dat is ook zeker gelukt. Het eten was heerlijk, het bubbelbad erg lekker en  ook kwa sex ben ik niets te kort gekomen. Want daar ga je uiteindelijk dan ook voor.

Zelfs een sm-kamer hebben zij er nu ingericht, met een kruis, schandblok, stoel en een schommel. Wel grappig, ook al waren er weinig mensen die daar echt gingen spelen. Eigenlijk niemand en dat is ook wel logisch. Maar toch trekt het mensen aan, hoewel de meeste er een uitgesproken mening over hebben en zeggen dat ze het helemaal niks vinden en er grapjes over maken. Maar interessant genoeg schijnt het toch wel te zijn, want het kamertje was altijd druk bezocht die avond. Niet door mij trouwens helaas, ook al kreeg ik er wel erg veel zin in...zucht.... Maar mijn man en de vrienden met wie wij in de club waren, vinden dat maar niks dus dan gaat het over.

Maar ik kwam de laatste tijd wel een paar keer in het genot van het vrijen met een vrouw. En dat blijft gewoon erg bijzonder en erg lekker. Gewoon omdat je precies de goede plekjes bij elkaar weet te vinden, omdat je weet hoe het voelt bij de ander, omdat het zo zacht is en zo teder, zo vrouwelijk....

Heerlijk!!!!!

Kwa sexualiteit zal ik wel altijd iets wat buiten de norm blijven vallen. Maar ik kan er ook weinig aan doen, dat ik nou eenmaal van mannen hou, maar vrouwen ook niet vies vind en tja, af en toe heb ik gewoon "een pak op mijn reet nodig" zoals mijn man dat altijd zo mooi en subtiel zegt. En dan mag ik mij toch heel gelukkig prijzen dat ik voor al deze dingen de ruimte en gelegenheid krijg en heb. En dat ik erdoor en ervoor hele lieve en voor mij erg dierbare mensen heb ontmoet.

een nieuwe bladzijde in het strafboek

En ik had het nog best lang volgehouden zonder iets in mijn strafboek te moeten schrijven.... Tot afgelopen vrijdag dan.

Toen wou ik weer es netjes gaan oefenen met pijpen, want die opdracht staat er nog steeds en vrijdag had ik de tijd en de rust ervoor. Dus nam ik de dildo mee naar zolder, deed de collar en boeien om en smste Meester dat ik zou gaan oefenen. En toen liep het toch iets anders dan ik gedacht en gepland had.

ik kreeg eerst als antwoord dat ik de dildo vandaag 5 minuten in plaats an 1 minuut moest gaan neuken.

´ En ik had al zo een spierpijn...`  was de reactie van een helemaal niet volgzaam subje. Oeps.... Nou ja ik had echt best spierpijn van het sporten woensdag. Maar goed. 5 minuten dus.

`En knijpers op je tepels! ` 
Ok, ok, dat krijg je er nou van als je zit te mopperen....
Toen Meester zich verzekerd had dat ik nog steeds een geil sletje ben...grrrrr..... en zei dat ik, als ik mijn best zou doen voor Hem klaar mocht komen, deed ik dus voor de zoveelste keer een poging om met die 5 minuten te beginnen. Gaat zo lastig tussen het smsen door... Dat zei ik trouwens ook nog tegen Meester.... chm.... sorry. En ook dat ik wel mijn best doe maar niet weet of mijn benen het nog zo lang vol zoude houden.
`Niet zeuren, anders komt er nog 1 minuut bij!`
-Nou, doe dat maar niet.... ik doe al mijn best, heus.... dacht ik zo bij mijzelf.-
Toen melde ik, ook niet erg netjes: `Ok ,5 minuten, pffff, en nu Meester?`  Oh, wat had ik een zin om tegendraads en bij de hand te doen.

`Pijpen, dat weet je toch.`

´Oh ja, dat was het...:)`  oh, oh, dat was nogal...best....brutaal....chm...en ik was gewoon een beetje meelig ´ Dom subje, ga eerst maar in de hoek staan met handen op je rug!`

-Ok, ok, sorry Meester, ik stuiter gewoon nogal .-

 Achja, de hoek. Die had ik lang niet gezien van zo dichtbij. ik kon me alleen echt niet goed concentreren vandaag. ik was erg stuiterig en gelukkig en stuiterig en kriebelig en stuiterig en een subje. Een subje van Meester in de hoek en daar werd ik mij wel weer bewust van ineens. Zo van, oh ja, dat is mijn plaats!  En toen werd ik wel wat rustiger en het subje was erg blij.

Dat is wel een fijn gevoel kan ik jullie vertellen, als je ineens weer subje mag zijn , van Meester mag zijn en  weer op je plaats gezet wordt.

subjes hebben dat toch erg nodig af en toe en dit subje was daar in de hoek erg blij met de aandacht van haar Meester op dat moment. Heel erg blij.

Maar met 10 minuten in de hoek staan was het nog niet afgedaan. 20 klappen met de zweep mocht ik nog in mijn boekje schrijven. En die zijn ook zeker verdiend. Alleen het bedanken voor de straf was ik even vergeten. En dat niet met opzet. Ik moet echt weer even wennen.....
´Bied excuus aan en dank Meester voor de straf , zoals dat hoort, daarna pijpen. Meester `

Toen schreef ik wel een nette sms terug, zoals dat hoort inderdaad en ging oefenen.
`Meester denkt aan Zijn subje waar Hij nog steeds veel om geeft; doe je best en goed diep!´
Ja, subje geeft ook erg veel om Meester en het spijt haar dat zij zich de afgelopen tijd vaak misdragen heeft. En zo deed zij goed haar best, onderwijl de knijpers proberend te ignoreren die nog steeds op haar tepels zaten en best pijn begonnen te doen nu. Maar het voelde erg fijn om weer zo van U te mogen zijn Meester.

Ook werd subje er nat van, ehhh erg nat, Meester. En ja, ik zal het voortaan gelijk zeggen. En nu was subje klaar met oefenen en wat wilt U dat subje nu gaat doen, Meester?

´ Maak jezelf met de ketting aan collar vast aan tafelpoot en plug in kontgaatje. Meester`

Goed, ik ging dus nog de gevraagde spullen halen en maakte mijzelf vast aan de tafelpoot met de plug in en nog steeds die knijpers op mijn tepels. `Ben je nu weer helemaal van Meester?´  Ja, dat was het subje zeker, daar zo naakt met de boeien om en vast aan de tafelpoot op zolder op de grond in de zon. Helemaal.

Maar de knijpers begonnen nu zo een pijn te doen dat ik toch moest vragen of ik ze eraf mocht halen. Ondertussen zat ik al in subjeshouding en Meester had mij gevraagd om met mijn borsten te gaan spelen. De knijpers mochten eraf, alleen moest ik kort erna nog es in mijn tepels knijpen...grrrrr......  Ok, ok, ik heb het allemaal wel verdiend en ja, ik weet mijn plek nu weer....

ik ging met mijn borsten spelen zoals mij gevraagd was en dat was erg lekker en zo werd het subje nog natter.

´Ga nu op je rug liggen, benen optrekken en heel wijd, kut goed open, mag kussen gebruiken. Meester. `

Jeetje wat is die ketting nog steeds koud zo op mijn buik. En daar lag ik dan 5 minuten helemaal open voor Meester op de grond. En die kunnen best lang zijn.

Maar daarna mocht ik met mijzelf spelen met de vibrator en dat was erg lekker, te lekker. En zo vroeg ik ook vrij snel aan Meester of ik klaar mocht komen.

`Waarom, wil subje dat?`     -Ja, ehhhh, hallo, das gemeen! - ´Omdat ik dat graag voor Meester doe, ik erg geil ben en het niet meer op kan houden....`  `En omdat jij een geil sletje bent; nou kom maar klaar voor Meester.`   -Ehhhh, dat was ik al, sorry! ik kon het echt niet meer tegenhouden. Het spijt me en ja ik ben een geil sletje....tssss....-  `KOM NOG EEN KEER!`  Ok ok, ik doe mijn best. En dat lukte de tweede keer ook beter en toen was subje even een beetje uitgeteld.
` Nu lekker bijkomen!´   

Ja, dank U wel Meester. Dat was erg lekker en heel fijn om 2 uur op deze manier van U te mogen zijn. Helemaal van U. Nu weet zij haar plek weer en is een stuk rustiger geworden ook al is ze nog niet helemaal uitgestuiterd.

muisjes, bladluisjes en een erg stuiterend subje

 Zijn ze niet schattig.... Ik vind ze serieus erg leuk, alleen wordt het minder als je een kleine plaag in je achtertuin krijgt. Eerst was het maar 1 muisje dat kippenvoer kwam snoepen, maar zoals dat dan bij dat soort beestjes gaat, het worden er erg gauw meer. Vooral omdat ze naast ons kippenvoer, bij de buren ook nog konijnenvoer en bij de andere buren hondenbrokjes kunnen stelen. En dan de vraag: en nu.... Ik ben normaal van opvatting dat deze beesjes gewoon het recht hebben om te leven, vooral buitens huis. Want zij wonen hier vast al veel langer dan ons huis hier staat. Alleen in huis is uiterraad niet te tollerern, tenzij ze zwart wit zijn en in een kooitje op de kamer van mijn dochter wonen.
Maar het worden er steeds meer en meer en ook al lopen ze nu nog netjes buiten, zal het niet meer lang duren, dat ze toch naar binnen zullen komen. In ieder geval in de winter vrees ik. Dus hebben we maar twee muizenvallen gekocht. En ik vind het gewoon te zielig, maar we hebben er al een paar kunnen vangen,...nouja.. eerder vermorden.... En daar heb ik het echt moeilijk mee.
Ik sla zelfs nooit vliegen of spinnen dood in huis, maar zet ze weer buiten en nu dit.... zucht...

Met de bladluizen daarentegen die de roos uit de tuin van mijn ouders ineens bevolkt hebben, had ik dan minder medelijden. Eigenlijk raar... maar toch. Het is natuurlijk hetzelfde als de vlooien die vorig jaar onze kat geplaagd hebben, of de luizen die mijn dochter vroeger welles mee van school bracht.

En daar heb je meestal geen medelijden mee. Maar als het vier pootjes, twee grote oogjes en een schattig snoetje heeft wel.... ik zal er niet aan wennen vrees ik....

Verder ziet onze tuin er trouwens weer heel mooi uit. Zaterdag waren we nog bij het tuincentrum geweest om wat plantjes te kopen en nu is de border weer mooi vol en ziet er zomers uit. Daar ben ik erg blij mee. Alleen met het gras niet, dat wil maar niet groeien. Nouja, je kan niet alles hebben..... De kippen vinden het gras nog heerlijk, dus tenminste die zijn blij. Behalve de ene die nog steeds volhoud met broeden.... Ze heeft het kennelijk nog steeds niet door, dat het niks wordt, of is gewoon erg eigenwijs... Het zal wel allebei zijn, is tenslotte mijn kip....

En ik ben zo erg aan het stuiteren dat het niet leuk meer is af en toe. Het kan best vervelend voelen en ik weet mij er af en toe niet zo een raad meer mee. Wat ik er nou mee aan moet, of ik er überhaupt iets mee aan kan....

ik voel nu zo een behoefte, om weer subje te mogen zijn, mijn plaats weer te weten, mij weer onderdanig te kunnen voelen, Meester te mogen dienen, gedomineerd te worden , Hem te voelen letterlijk en figuurlijk..... gewoon te spelen.....  gewoon mij weer over te kunnen geven in een spel, aan mijn Meester... gewoon....

Stuiteren hoort ongetwijfeld bij het leven van een subje. Soms meer, soms minder. Bij mij nu heel erg, heeeeeel erg. Het is niets vreemds , maar wel lastig en je wil er het liefst zo snel mogelijk een eind aan maken. Maar dat gaat helaas niet altijd. Of misschien is het juist ook weer goed om het af en toe zo intensief te voelen....? Ik zal er wel van leren en het laat mij duidelijk zien dat ik een heus, echt, seriues, ja, echt wel; een (nu erg behoeftig) subje ben.... 

En dat ben ik nog steeds erg graag en ik ben er nog steeds erg trots op , en ben ik steeds meer trots op .... Dat ik het mag zijn , van mijzelf, mijn man en bij Meester.

Alleen is het stuiter gevoel op dit moment nogal overweldigend en onwennig voor dit subje. Het weet niet zo goed, hoe ermee goed om te gaan. Behalve de neiging om heel erg stout te willen doen, want ja, ik vrees dat ik wel een relsubje ben, zoals ze dat noemen. Want ook al heeft het subje best wat geduld, het gevoel wordt nu alleen maar erger en erger met elke dag, dat het niet kan spelen en haar gevoelens niet kwijt kan.

En wat laat ons dit zien: dat ook het meest relativerende subjes, dat weet dat er veel dingen belangrijker zijn in het leven dan van haar Meester geregeld de les gelezen te krijgen.... toch zo erg kan gaan stuiteren....pfffffff........

En het heeft genoeg van al dat gestuiter....! En het Ik ook ... zucht... hele diepe zucht..... Als Ik het stuiterende subje toch  gewoon even op kon sluiten.....tot ons volgende spel....

1 jaar geleden

Iets langer dan een jaar geleden hadden wij voor het eerst gespeeld met elkaar. ik weet nog hoe gelukkig en opgewonden ik was, toen wij een datum ervoor afgesproken hadden. Toen wist ik nog niet wat dat eigenlijk precies inhield ; hoe het voeld, wat het betekend om iemands subje en eigendom te zijn. Nee, zover was ik toen nog lang niet....

Het was onwennig, vooral ook in die hotelkamer toen, maar erna wist ik zeker dat ik aan iemand onderdanig wilde zijn, dat ik het gevoel om gedomineerd te worden vaker wou beleven en ook nog erg veel moest leren....

En dat moet ik nog steeds. Want ook al zijn wij nu meer dan jaar en  een aantal spelen verder, heb ik toch nog zo af en toe het gevoel net te beginnen.

En zoals ik al eerder zei, na deze pauze van bijna 3 maanden, weet ik ook niet, hoe het in het volgende spel zal gaan. Daar ben ik wel erg benieuwd naar. Benieuwd naar mijzelf.

De gevoelens, die ik nu dan heb, het onrustige, stuiterende, heb ik al eerder ervaren, maar nog nooit zo intensief. Aan de ene kant is dat ook logisch, aangezien de tijd dat wij niet gespeeld hebben. Aan de andere kant zet mij het ook aan het denken.

Bdsm is dus erg belangrijk geworden in mijn leven. Nu ik eenmaal mee begonnen ben op een vaste en ook serieuze manier , reageer ik toch erg duidelijk erop , als ik het even moet missen. Tenminste een spel dan, want het contact is er gelukkig gewoon tussen ons. Ik probeer het te relativeren, het mijn leven niet te veel te laten beinvloeden. Want uiteraard gaan er toch best veel dingen vóór mijn bdsm-leven en vooral mijn familie hoeft nou niet door mijn stemmingswisselingen beinvloed te worden. Dat probeer ik ook te vermijden, want dat is echt niet de bedoeling. Dit stuk is gewoon van mij, van mij alleen en daar hoort niemand last van te krijgen.

Nu begrijpt mijn man mij gelukkig wel. Alleen wordt die nu ook al een beetje gek van mij, geloof ik. Want gisteren vroeg hij, wanneer ik nou eindelijk es weer ging spelen, zodat Meester mij weer es op mijn plek kon zetten ,want dat is wel hard nodig.....,  zodat ik weer wat ,...ja...evenwichtiger zou worden....

Hm, tja, dat weet ik helaas ook niet. ( Sorry, schat...)  Maar ik weet nu wel, dat het geheel mij toch af en toe meer beinvloed dan ik dacht. Hetgeen helemaal niet erg is maar mij wel laat zien, dat het toch meer is dan een spel, dat ik het niet zomaar naast mij neer kan leggen. Het maakt nu duidelijk deel uit van mijn leven en als ik het mis, reageer ik er duidelijk op. Het is kennelijk een behoefte geworden, nouja, die behoefte was er al mijn hele leven. Maar als je er een keer echt mee bezig bent , dan kun je het niet zomaar meer missen.

Dat laat mij wederom  zien, dat ik toch echt een subje ben, dat het iets erg moois en belangrijks in mijn leven geworden is, waar ik serieus mee bezig ben en dat ik er steeds weer wat bij moet leren, ook dus ermee om te kunnen gaan, om Meester een tijd niet te kunnen dienen, om Hem een tijdje te moeten missen,  ook al voeld dat af en toe vervelend.

nogal gefrustreerd...

 Nogal gefrustreerd , ja , dat ben ik wel vandaag. Mijn Ik door het feit dat op het werk door de geweldige bezuinigingen het af en toe gewoon niet meer werkbaar is en iedereen nogal gestrest en geirriteerd op de vloer loopt. Ik vraag me af,hoelang dat zo nog goed zal gaan.... Dat is best jammer,want ik ben altijd graag op mijn werk en ook graag met mijn collega's samen. En nu is de sfeer vaak verpest door de situatie op dit moment. Erg jammer , zoals ik al zei.. Vooral omdat dit veroorzaakt wordt door een aantal leidinggevenden, die kennelijk niet helemaal beseffen, waar ze mee bezig zijn. .

Ja, en het subje is ook gefrustreerd aan het raken, want bijna 3 maanden zonder spelen vraagt ondertussen wel erg veel geduld van haar. Geduld die ze niet meer op wil brengen. Zij is erg onrustig en ook af en toe ontevreden. Ook al doet ze haar best om geduld te oefenen en te wachten en toch tevreden te zijn met het contact met Meester op afstand. Maar dat lukt steeds minder. Zij wordt erg opstandig, hetgeen ook al manlief thuis en ook goede

vrienden opvalt en  ze doet ook vaak niet zo heel erg haar best meer om netjes te doen tegen Meester..... ( Sorry, daarvoor...)

Het contact lijkt nu weer meer op dat van een jaar geleden, meer vriendschappelijk, en dat is dan wel weer grappig en leuk om te ervaren. Dat dit gewoon zo vanzelf gaat en ook kan. Een klein beetje word het subje wel gecorrigeerd, als ze echt te ver gaat, en dat gaat ze zo af en toe zeker. Maar grotendeels zijn de smsjes nu toch meer vriendschappelijk van aard, gewoon om contact te houden in een toch iets wat ongewone relatie. Een relatie die mij al veel gegeven heeft en dat nog steeds doet. Die mij veel geleerd heeft, vooral over mijzelf. En dat ook verder nog veel zal leren. Zoals nu, om met een wat langere tijd tussen het spelen om te kunnen gaan. Want ook dat moeten subjes kunnen toch....

Maar zij vraagt zich al serieus af, of zij alles nog wel weet,of zij weer zo makkelijk in haar rol kan vallen bij een volgend spel, of zij zich gelijk weer subje kan voelen, onderdanig, gehoorzaam aan haar Meester en braaf, ( zover zij dat ooit was.... hihi). Komt dat gevoel gelijk weer terug? Hoe zal het zijn om elkaar weer te zien? En vooral : wanneer kunnen wij elkaar weer zien??? Nog maar iets meer dan een maand, dan is het alweer zomervakantie, dus weer allebei met andere dingen bezig.... pffffff....Daar wordt het subje nog onrustiger en ook iets wat gefrustreerd van, hetgeen het Ik dan weer probeerd bij te stellen en te sussen. Maar dat was vandaag ook al gefrustreerd en met zichzelf bezig en zo voel ik mij nogal...grrrrrrr...... en pfffffff.... en HELP!!!!!......en....nouja....

Ook al probeerde het subje  nog steeds aan haar subjes-verplichtingen te voldoen en nu het weer kan, omdat het huis weer af en toe van haar is, bedacht zij zich woensdag ineens: hey, laat ik maar weer es oefenen met pijpen. Hetgeen Meester ook een erg goed idee vond.... Jaha, soms heeft zijn subje dat.

En het was zo fijn om weer een keer de collar en de boeien om te kunnen doen en even van Meester te zijn op deze manier.

 Maar het neemt de onrust en het gevoel, vaak met je ziel onder de arm rond te lopen, niet weg.

3 maanden zijn snel gegaan, met een hoop gebeurtenissen, leuke en minder leuke, met de komst van de zomer, verjaardagen, visite, herinneringen, een grote verandering in de relatie met mijn man, waardoor ik weer het gevoel heb, echt bij elkaar te zijn ,vriendchappen, veel hoofdpijn en het kweken van een buikje dat er nu toch echt weer vanaf moet!

Ja, ik ben zelfs al zover dat ik toch maar bij een sportschool geinformeerd heb, ook al heb ik er een hekel aan. (Nouja, aan zo een fitnessklasje dan . Daarom wou ik ook liever kung fu. Heb je tenminste wat aan. Maarja, toen dat toch te hoog gegrepen bleek, dan maar de sportschool... ) Nu ik niet meer dagelijks 35 km fiets en ook over de 30 ben, gaat het zonder extra sporten kennelijk niet goed meer, ook al heb ik een baan waar ik al veel beweeg. Dus in de komende week even een kijkje nemen, of het echt wat is en dan, sporten maar....

 ik ga nu ook elke week met mijn man fietsen. Dat is naast leuk ook wel nuttig. Alleen krijg ik er nu wel pijn in mijn kont van, want dat doe ik dus niet zo vaak meer zo ver.

Hetzelfde probleem had Meester ook al, die eveneens ging fietsen en toen kon ik mij nog net inhouden om niet iets heel erg stouts te zeggen.... hihi....

Achja, en zo hoopt het subje binnen afzienbare tijd op een spel en het Ik op wat meer evenwichtigheid en minder gestuiter van het subje want daar wordt die  af en toe al gek van....

Lichaam en geest weer in evenwicht , dat lijkt mij toch heerlijk....

Want zoals een vriend het zo mooi zei:

Wordt weer tijd niet.......?   Eh, ja....!