jarig :)

 Ja, ja, het is weer es zo ver: vandaag ben ik een jaar ouder geworden. En ik moet zeggen dat ik mij dit jaar ook echt jarig voel. Met plezier heb ik de taarten voor de visite gemaakt, die ik al afgelopen  zondag had ontvangen. En dat is voor het eesrt sinds lange tijd. Voor het eerst dat ik het weer allemaal rustig heb voorbereid, voor het eerst dat ik met veel voldoening ermee bezig was, voor het eerst dat de verjaardag zelf mij ook geen stress bezorgde, maar gewoon een erg fijn gevoel.

 Onder andere een gevoel van dankbaarheid en ontroering over al die lieve kaarten, woordjes, cadeautjes en over al die bijzondere mensen die aan mij gedacht en voor mij hier gekomen zijn. Voor mij en niet alleen uit plichtgevoel, maar omdat ze om mij geven. En dat is bijzonder en meer dan waard om te koesteren.

Net nog las het blogje van een vriend van mij, die daarin een brief voor mij geschreven heeft. Een brief die mij best raakte ,op een positieve manier dan. Een erg mooi cadeau op deze dag.

Zo ben ik dus een jaar ouder en wijzer geworden. Een jaar dat af en toe best heftig was. Een jaar dat nu kan afsluiten met de geboorte van mijn nieuwe Ik. Het is er duidelijk, weer rustig - als toen, jaren geleden, vol liefde en zacht, maar ook vastberaden en zelfbewuster dan ooit. Nazichtig, begrijpend, gevend op een goede manier, zonder zichzelf achter te hoeven stellen, uit eigen wil gevend en ook nee-zeggend, als dat nodig is. Het is er en het bevalt mij uitstekend.

Alleen met het subje weet het Ik nu even niet zo goed wat te doen. Het subje is erg rustig aan de éne kant, het stuiterd niet echt meer (en dat geeft mij al te denken....), aan de andere kant is het soms al aardig geirriteerd over de manier hoe haar D/s-relatie er op dit moment uitziet en vorm heeft.

Nouja, eigenlijk heeft deze nu weinig tot geen vorm op basis van een Meester-subje-verhouding dan. Dat neemt niet weg dat er nog steeds dagelijks vriendschappelijk contact is, maar dus VRIENDSCHAPPELIJK. Hetgeen niettemin het koesteren waard is en erg bijzonder blijft. Maar het subje en ook het Ik stellen zich nu toch vaker de vraag: Hoe moet dat verder???? Wat geeft mij dit op dit moment. Wat wil en kan ik ermee? Hoeveel geduld heeft het subje nog? En zo illustreren de volgende plaatjes denk ik aardig wat Ik en het subje zo ongeveer voelen:

Tja, das best stom. ik heb alle vertrouwen in deze relatie , maar mis nu echt de aandacht in vorm van een spel, een opdracht, een wandeling, - what ever.... iets dat mij het gevoel geeft, een subje te zijn. IETS. Something. Etwas. Anything.

Hetgeen niet wegneemt dat ik al dat wat we samen beleeft en opgebouwd hebben erg waardeer het erg bijzonder blijf vinden. Maar nu wordt het weer es tijd voor wat meer dan een smsje. Een half jaar is lang genoeg geweest.

Een half jaar dat mij heeft geleerd dat ik ook goed zonder spel kan, als de omstandigheden het gewoon niet toelaten.  Dat mij er volwassener en rustiger, weloverwogener in heeft gemaakt, bedaarder, wijzer.  Maar ook een half jaar dat mij duidelijk heeft gemaakt, dat een D/s-relatie bij mij en mijn leven hoort en ook blijft horen. Een leven zonder is voor mij geen optie, dan ben ik ik niet meer.

Het subje voelt zich een beetje ...ja...in de lucht hangend...... en weet niet wat het ermee aan moet.....