Na symbolische 9 maanden die mijn D/s relatie nu bijna duurt, is het subje voldragen, zoals mijn Meester zei. Het durft eindelijk haar veilige cocon achter te laten en haar vleugels de spreiden.
Haar voelsprietjes strekten zich al langer in de wereld en probeerden gretig alles op te vangen, te leren en te voelen. Nieuwsgierig, nog wat onzeker en toch vastberaden haar weg te vinden.
Na het laatste spel, weet ik mijn plek. Het is duidelijk en daardoor veilig, zodat onzekerheid niet meer nodig blijkt.
Het subje heeft haar Meester, en daarmee haar Meerdere echt ontmoet. Daardoor kan ik mij nu helemaal overgeven aan mijn onderdanigheid.
En dat is wat ik zocht, waardoor ik IK kan zijn tijdens een spel.
Waardoor ik mij op die momenten kan onderwerpen omdat ik dat wil, omdat de ander het verdiend heeft. Omdat Hij dit geschenk als kostbaar koestert. Omdat Hij mij koestert en mij verbazingwekkend goed begint te kennen.
ik voel mij ineens gegroeid, wijzer, een soort van volwassener in mij rol. Hoewel ik mijn onbevangenheid en speelsheid nooit op wil geven.
Het valt ineens alles op zijn plaats, of ik durf uiteindelijk op mijn plaats, ik heb iets bereikt, waar ik al heel lang de meeste tijd onbewust naar gezocht en aan gewerkt had.
Door de vernedering juist het respect voelen, door de pijn de zorgzaamheid, door boeien de vrijheid.
Paradox is de wereld van SM zeker, zo logisch paradox, paradox logisch, voor allen die hetzelfde mogen voelen als ik op dit moment..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten