es weihnachtet bald...

und draußen im Wald

geht leise die Säge

man hört ein paar Schläge

der Baum wird gefällt

das Fest uns erhellt

Een gedichtje dat mijn oma mij waarschijnlijk sinds mijn geboorte liet horen en dat wij later ook op school geleerd hebben.

Es weihnachtet inderdaad heel erg. De sneeuw ligt op mijn kerstboom buiten en geeft het geheel een mooi effect: de doorschijnende lichtjes, het fonkelen.

Terwijl buiten de sneeuw viel heb ik het mij op de bank met een kop chocolademelk gemakkelijk gemaakt, de kerstliedjes van vroeger aangezet en kerstkaarten geschreven. En zo iedereen om wie ik geef een klein cadaeutje gegeven: Aandacht en de zekerheid dat er iemand is die aan je denkt.

Ik heb met mijn schoonmoeder samen een kerststuk gemaakt wat heel gezellig was en op dat ik best trots ben en dat nu mijn woonkamer nog kerstachtiger maakt.

Ik ben met mijn twee draakjes en vrienden in de sneeuw gaan dollen en heb ook van de bijzondere stilte van een besneeuwd bos genoten, zoals ik als kind altijd deed.

Ik heb cadaeutjes gekocht en zal ervoor zorgen dat mensen op kerstavond en tweede kerstdag een fijn dagje uit hebben door samen met mijn collegas ons werk goed te doen.

Ik ga morgen samen met mijn dochter kerstkoekjes bakken, zoals mijn vader met ons vroeger gedaan had en nu nog steeds met mijn moeder samen doet en broers met hun familie doen.

En dat geeft mij allemaal een fijn gevoel, toch nog een kerstgevoel.

Maar een ander kerstgevoel dan ik als kind had. Want dat kan ik alleen nog in mijn herinnering gaan koesteren en in mijn hart bewaren voor donkere dagen.

Nu ben ik volwassen en kijk met andere ogen op deze wereld en het kerstfeest . Een andere manier, niet beter of slechter. Ik moest het alleen  even vinden, in mijzelf...

Net zoals ik het subje moest vinden in mijzelf. Het subje dat nu na 9 maanden ook al anders naar haar D/s-relatie kijkt dan in het begin. Anders, niet beter en niet slechter. De herinneringen aan het begin koesterend, trots op de ontwikkelingen en blij met haar subjeszijn. Ook al is daar soms straf voor nodig...

Ja, straf. Omdat ik ongeduldig was tijdens het wachten op Meester de vorige keer.En omdat ik weer zo nodig eigen initiatieven moest nemen en vragen of ik nou thuis of bij de rotonde moest wachten. Dat deed ik trouwens meer uit onzekerheid, maar dat doet er niet. ik moet er gewoon op leren vertrouwen dat Meester het wel allemaal goed bedacht heeft en het mij zal vertellen wat ik moet doen, als Hij dat nodig acht en wanneer Hij dat goed vind.. En dat is vaak nog erg moeilijk voor mij.... En hoewel ik het wel goed bedoel om mee te denken, is dit nou juist niet de bedoeling in dit geval. Nu hoeft het juist niet.

Dus terecht straf:   deel 1 : eerst 5 minuten in de houding gaan zitten, dan met de collar ( niet zichtbaar) om en mijn buttplug in ,10 minuten bij de rotonde gaan staan en de autos tellen die erlangs rijden. Zodat Meester weet hoeveel mensen Zijn ongeduldige subje hebben zien staan.... (misschien komt er wel een leuke man langs....wie weet...hihi....nee, grapje...ik zal deze straf wel serieus nemen, want het is inderdaad terecht. ik heb niet te twijfelen aan de voorbereidingen van mijn Meester en ik moet leren te volgen..)

Deel 2:  40 klappen met de paardrijzweep tijdens het volgende spel.... autsch....

ik zal het in mijn boekje schrijven....