oud en nieuw

Een jaar is voorbijgegaan. Aan de éne kant snel, aan de andere kant ook weer niet. Nog een paar uurtjes en we beginnen aan nieuwe twaalf maanden.

Eigenlijk is het een gewone dag, deze 31 december. Maar heb ik er altijd een special gevoel bij. Je kijkt terug op het afgelopen jaar. Op de vreugde, het verdriet, de overwinningen en nederlagen, de mooie en vervelende dagen. Heb ik ervan geleerd? 

Veel is er gebeurd het afgelopen jaar. En ik ben benieuwd wat het nieuwe zal brengen.

Hoe zal zich mijn relatie tussen mijn man en mij verder ontwikkelen? Hoe zal onze dochter het in de brugklas gaan vinden? Zal mijn broer zijn werk kunnen behouden en wat zal mijn neefje van de créche gaan vinden? Zal het in de familie van mijn andere broer een keer wat rustiger gaan worden?Hoeveel fijne uurtjes zal ik met mijn ouders gaan verbrengen.? Hoe gaat het verder met mijn vrienden?

 En met Mij? Zal ik al die rollen nog steeds goed kunnen blijven vervullen. Kan ik er misschien een andere draai aan geven?  Kan ik weer verder groeien?

Zal ik dan toch nog een braaf subje gaan worden...? ( ehm...vrees van niet...:))

365 nieuwe dagen liggen voor mij ; voor ons. Ik heb er al heel veel zin in.

Nu eerst nog de boze geesten verdrijven vanavond.
(Ik vraag mij alleen af, aangezien wat anderen zo gekocht hebben: zal de 20 euro aan vuurwerk van ons er genoeg voor zijn.... :))  

es weihnachtet bald...

und draußen im Wald

geht leise die Säge

man hört ein paar Schläge

der Baum wird gefällt

das Fest uns erhellt

Een gedichtje dat mijn oma mij waarschijnlijk sinds mijn geboorte liet horen en dat wij later ook op school geleerd hebben.

Es weihnachtet inderdaad heel erg. De sneeuw ligt op mijn kerstboom buiten en geeft het geheel een mooi effect: de doorschijnende lichtjes, het fonkelen.

Terwijl buiten de sneeuw viel heb ik het mij op de bank met een kop chocolademelk gemakkelijk gemaakt, de kerstliedjes van vroeger aangezet en kerstkaarten geschreven. En zo iedereen om wie ik geef een klein cadaeutje gegeven: Aandacht en de zekerheid dat er iemand is die aan je denkt.

Ik heb met mijn schoonmoeder samen een kerststuk gemaakt wat heel gezellig was en op dat ik best trots ben en dat nu mijn woonkamer nog kerstachtiger maakt.

Ik ben met mijn twee draakjes en vrienden in de sneeuw gaan dollen en heb ook van de bijzondere stilte van een besneeuwd bos genoten, zoals ik als kind altijd deed.

Ik heb cadaeutjes gekocht en zal ervoor zorgen dat mensen op kerstavond en tweede kerstdag een fijn dagje uit hebben door samen met mijn collegas ons werk goed te doen.

Ik ga morgen samen met mijn dochter kerstkoekjes bakken, zoals mijn vader met ons vroeger gedaan had en nu nog steeds met mijn moeder samen doet en broers met hun familie doen.

En dat geeft mij allemaal een fijn gevoel, toch nog een kerstgevoel.

Maar een ander kerstgevoel dan ik als kind had. Want dat kan ik alleen nog in mijn herinnering gaan koesteren en in mijn hart bewaren voor donkere dagen.

Nu ben ik volwassen en kijk met andere ogen op deze wereld en het kerstfeest . Een andere manier, niet beter of slechter. Ik moest het alleen  even vinden, in mijzelf...

Net zoals ik het subje moest vinden in mijzelf. Het subje dat nu na 9 maanden ook al anders naar haar D/s-relatie kijkt dan in het begin. Anders, niet beter en niet slechter. De herinneringen aan het begin koesterend, trots op de ontwikkelingen en blij met haar subjeszijn. Ook al is daar soms straf voor nodig...

Ja, straf. Omdat ik ongeduldig was tijdens het wachten op Meester de vorige keer.En omdat ik weer zo nodig eigen initiatieven moest nemen en vragen of ik nou thuis of bij de rotonde moest wachten. Dat deed ik trouwens meer uit onzekerheid, maar dat doet er niet. ik moet er gewoon op leren vertrouwen dat Meester het wel allemaal goed bedacht heeft en het mij zal vertellen wat ik moet doen, als Hij dat nodig acht en wanneer Hij dat goed vind.. En dat is vaak nog erg moeilijk voor mij.... En hoewel ik het wel goed bedoel om mee te denken, is dit nou juist niet de bedoeling in dit geval. Nu hoeft het juist niet.

Dus terecht straf:   deel 1 : eerst 5 minuten in de houding gaan zitten, dan met de collar ( niet zichtbaar) om en mijn buttplug in ,10 minuten bij de rotonde gaan staan en de autos tellen die erlangs rijden. Zodat Meester weet hoeveel mensen Zijn ongeduldige subje hebben zien staan.... (misschien komt er wel een leuke man langs....wie weet...hihi....nee, grapje...ik zal deze straf wel serieus nemen, want het is inderdaad terecht. ik heb niet te twijfelen aan de voorbereidingen van mijn Meester en ik moet leren te volgen..)

Deel 2:  40 klappen met de paardrijzweep tijdens het volgende spel.... autsch....

ik zal het in mijn boekje schrijven....

wandelen

De ochtend begon nogal gehaast. Mijn dochter had een spreekbeurt op school en was dien ten gevolge erg zenuwachtig. Nog zenuwachtiger dan haar moeder. die maar steeds aan de wandeling later op de dag moest denken. ik bracht haar door de stortregen op de fiets met al haar spullen naar school. Dan nog even roosjes kopen voor het kerststuk dat ik savonds met mijn schoonmoeder zou gaan maken. En weer terug naar huis.

ik klede mij om en deed de collar en de riem in mijn tas, zoals mij gevraagd was. Toen kreeg ik een smsje van Meester, dat mij nog meer liet slikken:  ik moest de gag ook maar mee  nemen. ( pfffff)

Ja, Meester, was mijn antwoord en ik pakte ook de gag in.

Want het smoesje dat ik hem zomaar vergeten was, zou vrees ik niet werken.

En nu geduldig wachten... Nouja,geduldig... tot overmaat van ramp stond Meester in de file, wat mij ertoe verleidde om een smsje te sturen dat subje toch wat ongeduldig werd. En ik daarna ook nog vroeg waar ik moest wachten, thuis of bij de rotonde.... Geen goed plan!

Dat hoorde ik nog wel, zei Meester. En ik moest twee vingers in mijn doosje stoppen en gewoon wachten. Tssss.... ik werd er wat opstandig van, deed wel wat mij gevraagd werd en wachte...en wachte....  Toen moest ik maar goed gaan soppen.  Ok, daar krijg je naast nog meer kriebeltjes ook een vochtig onderbroekje van..

Eindelijk mocht ik dan bij de rotonde gaan staan. En kort erna was Meester er ook. ik mocht instappen en natuurlijk mijn benen wijd!!!! (Leer ik nog een keer.... ooit...) Alle spullen die ik meegenomen had, moest ik naast mij op de stoel leggen. Gelukkig was ik niets vergeten.

ik was vastberaden om vandaag te luisteren, ook al zat er een klein duiveltje in mij, die erg opstandig begon te worden...

Toen gingen we over " gewone dingen" praten terwijl we op de snelweg richting het park reden en ik weer mijn vingers in mijn doos had zitten.  Dat geeft wel wat rust, ook al moet ik dan weer even omschakelen van subje naar een gesprekspartner die iets meer zegt dan: Ja, Meester....En het feit van die vingers daar in mijn kutje, maakten het er niet makkelijker op...

Het was wel de richting, maar we gingen niet naar het park. Eerst stopten wij bij een restaurant dat helaas dicht was. ik lette er wel op om niet nog meer eigen initiatieven te nemen. Want Meester maakte mij duidelijk dat dit toch niet zo goed was vanochtend van die vraag waar ik moest wachten. subjes horen nu eenmaal te volgen en verder niets.

Zo wachte ik ook braaf dat ik uit mocht stappen, bleef achter Meester lopen en zei verder niets. Ook al begon het duiveltje allemaal brutale opmerkingen te verzinnen, kon ik mij toch wel inhouden.

ik wachtte tot ik weer in mocht stappen.

Zich zo te gedragen vergt wel enige concentratie moet ik zeggen, want meestal denk ik over veel dingen niet zo na voordat ik ze doe, of juist niet doe. Maar ik begon het een leuk spelletje te vinden en speelde graag mee.

Zo reden we weer verder. Nu niet echt meer in de richting van het park. We stopten bij een ander reastaurant, dat wel open, maar nogal leeg was. ik deed weer mijn best om mij netjes en subwaardig te gedragen. ik liet Meester voorgaan, wachte tot ik mocht gaan zitten en keek Meester ook eerst maar es voor de zekerheid vragend aan, voordat ik mijn jas uitdeed. En dat allemaal zonder de aandacht te trekken is best lastig. Tenminste dat gevoel krijg ik dan, terwijl de andere mensen meestal toch erg met zichzelf bezig zijn en helemaal niet op anderen letten gelukkig.

Meester bestelde voor zichzelf koffie en voor mij chocolademelk. ik kon niet stil blijven zitten. mijn benen wiebelden onder de tafel.  ik voelde mij wat onrustig, waarom weet ik niet. Onrustig en ook al verlegen. Was het een voorgevoel....

We pratten over de lokatie en nog andere onschuldige dingen. ik gaf maar wel gewoon antwoord, want dat zal wel de bedoeling zijn, dacht ik zo...

Toen we voorzien waren van de koffie enzo veranderde het onderwerp wel. Ja, een half jaar geleden zaten we ook in een restaurantje en de eerste keer, de eerste ontmoeting bij de HEMA. mijn benen begonnen steeds harder te wiebelen en het duiveltje won het even, want ik zei: Ja, en toen had Jij een lege telefoon... oeps....   Meester kon er wel om lachen, maar zei dat ik maar verder beter niet meer brutaal kon wezen. Hetgeen ik ook beloofde.

Een soort terugblik op het jaar, had Meester dus in gedachten. Een mooie gedachte trouwens, alleen werd het subje ineens erg verlegen en kon geen antwoord geven wat er nou veranderd was sindsdien. Sinds die erste ontmoetingen.

ik kwam me voor als op school vroeger. Een vraag die niet moeilijk is eigenlijk, maar op de een of andere manier is het antwoordgeven dat wel.
 ik staarde naar mijn chocolademelk en die staarde terug, zonder iets zinnigs te zeggen... Ook de stoel wilde niet meewerken door heel even door de grond te zakken...heel even maar....please....

Dus bleef ik maar zitten en Meester porbeerde mij wat rustiger te krijgen en toch nog een gesprek te kunnen beginnen. Een gesprek lukte uiteindelijk dan toch nog, alleen niet helemaal wat Meester in gedachten had.

Toen de kopjes dan leeg waren, moest ik naar de wc gaan en mijn onderbroek uitdoen en die aan Meester geven. Op een vreemde manier gaf dit mij weer rust . ik moest gewoon iets doen, zonder moeilijke antwoorden te moeten verzinnen. Gewoon gehoorzamen.

Ook al moest ik mij ervoor uitkleden en met een panty op de WC gaan vechten... Dat had ik er graag voor over.

ik gaf Meester mijn slipje bij de uitgang. Hij nam mij mee aan mijn arm naar de auto en vroeg op weg ernaartoe: Waar ruikt het slipje na?  - Omdat ik het opstandige maar niet kwijt raakte zei ik: Nou, naar mij, Meester. ( lekker puh...) En waarom is het zo vochtig? ... Omdat ik het gedragen heb Meester.... ( puh...en nog es puh...)   En wat ben jij?  ( ok ok ok....!)   Omdat ik een geil sletje ben Meester... ( grrrr)

Bij de auto kreeg ik niet onterecht een paar tikken op mijn billen. Dat komt best hard aan, als je koude billen hebt... autsch....


Toen moest ik op de achterbank gaan liggen, kreeg ik een sigarenkoker in mijn kutje, de gag in mijn mond en een doekje over mijn ogen. Na nog een paar klappen gingen we weer rijden.
Dat was best spannend en het subje genoot er heel erg van. Kriebeltjes...

Nu ging het de laatste keer best goed met de gag, maar liggend kreeg ik mijn spuug niet meer weg en moest ik toch even overeindkomen. Dat kon ik moeilijk vragen, dus nam ik de terechtwijzing van Meester maar op de koop toe... Later kon ik het wel uitleggen...

Uiteindelijk stopten we. Meester had een kleine vibrator bij zich en liet mij klaarkomen daar ergens in het bos op de achterbank, met de gag in mijn mond.

De gag ging er erna uit en de collar om. Want subje moest nog beter op haar plek gezet worden en daar is uitlaten wel een goede manier voor.

Nu werd ik pas echt opstandig. ik stampvoette wat en deed mijn best om niks vervelends te zeggen.
mijn gezichtsuitdrukking zal op dat moment wel op dat van een koppig kind geleken hebben, of een opstandige puber, die terecht straf krijgt, maar het er toch niet mee eens is.

Aan de riem het bos in. Gelukkig was het niet druk. ik deed mijn best om Meester bij te houden.

Het bos rook heerlijk, de zon scheen en ik kon zelfs nog van de natuur op deze winterdag genieten.

Tot we  bij een boom stopten.

Had jij Meester bedankt voor zijn mailtjes de laatste tijd?  Nee, Meester, dat was ik vergeten. Dat spijt me....

Ga maar met de handen tegen de boom aan staan...

Daar sta je dan, in het bos tegen een boom, met je panty van je billen... En de klappen komen zo hard aan, als je kontje koud is.

Toen moest ik mij omdraaien. ik schaamde me wel voor mijn nalatigheid, maar was nog steeds erg opstandig. De riem hing naar beneden en liet mij de collar nog beter voelen, mijn billen gloeiden in de kou en ik keek naar beneden en was er gewoon in het bos. Het subje bij haar Meester.

De vibrator werkt ook erg goed in het bos moet ik zeggen. ik kwam voor de tweede keer klaar deze dag en voelde mij ontspannen.

Toen gingen we weer richting auto. Nu verdwaal ik nog op een poszegel, dus moet je zeker niet aan mij vragen waar we heen moeten, laat staan dat ik vaak niet eens weet waar ik precies ben...
Dan vind ik het helemaal niet erg dat ik geen initiatieven mag nemen en de leiding moet overlaten aan iemand anders...( smile)

Bij de auto aangekomen, kreeg ik mijn slipje in mijn mond, moest ik voorover bukken op de achterbank en kreeg ik nog een paar flinke klappen met de paddel. Ook vond Meester het nu fijn om in mijn kutje te soppen, wat mijn panty nogal nat maakte.

Toen vroeg Meester of ik nu weer genoeg op mijn plek was gezet. Nou dat kon ik wel beamen.
Of ik anders was gaan stuiteren in de kerstvakantie als we elkaar vandag niet gezien en ik mijn plek gevoeld had... Ook dat kon ik beamen.  Meesters hebben toch altijd gelijk...dusss......hihi...

Toen moest ik netjes vragen, of ik weer voorin mocht gaan zitten. Dat deed ik op een nogal nukkige manier.Want ohhhh, wat was het duiveltje er toch druk mee vandaag... Meester zag dat door de vingers. . Nog even zelf met de vibrator spelen, alle spullen inpakken en dan naar huis.

Tja, zo gaat dat met bijdehande subjes. Die worden gewoon uitgelaten.

( Maar gelukkig kunnen zij er ook erg uitgelaten van worden...en erg gelukkig)

subjes kunnen alles verwachten...

Ehm... juist, vooral als ze met hun Meester gaan wandelen. ...

Dat is morgen het plan.  ik heb namelijk helaas geen tijd om een spel goed voor te kunnen bereiden deze week. En dan is het verstandiger om dat naar het nieuwe jaar te verschuiven. Ook al had er alweer erg veel zin in gehad. Dus dan lekker wandelen...

Of is het eerder uitgelaten worden...               
Neem de collar en ketting mee, kreeg ik gisteren te horen....slik....

 Oh,oh,....

Misschien waren de opmerkingen van mij, bij eerdere wandelingen niet zo handig. Over, dat wij hier in het park opvallen, omdat wij geen hond bij ons hebben....hmmm....



ik zal het morgen beleven en tot die tijd heb ik weer lekkere kriebeltjes....

onthaasten

Eigenlijk zou de tijd vóór kerstmis toch een rustige tijd moeten wezen, waar wij ons kunnen bezinnen . Maar op de één of andere manier wil dat nooit zo lukken. En zo ben ik mijn kerstgevoel in de loop van het volwassen worden aardig kwijt geraakt. Dat vind ik toch erg jammer.

De meeste mensen vieren kerst, omdat de meeste mensen kerst vieren... zei iemand, en dat klopt helaas ook wel. De betekenis is een beetje verloren gegaan tussen de boodschappen, de 20 kerstfeestjes op het werk , school en verenigingen, en het moeten...

Er moet zoveel. Vooral gezellig MOET het zijn, en kennelijk hebben we daar tegenwoordig erg veel voor nodig, vooral eten voor mindestens 3 maanden, als je de overvolle winkelwagens in de supermarkt zo ziet .... en cadeautjes, want Sinterklaas heeft blijkbaar nog niet genoeg gebracht.

En zodra de Goed Heilig Man weer terug naar Spanje vaart om van zijn pensioen te genieten, MOET ook de kerstboom ineens in de woonkamer.... Hm, dat gedeelte staat mij vooral tegen.

Maar omdat ik mijzelf braaf ingeburgerd heb, doe ik er maar aan mee. Anders krijg je weer ruzie onder de kerstboom...nouja, vanwegen de kerstboom dan:) En de kerstvrede kunnen we dan maar toch liever bewaren. ik ben flexibel..... Dan maar de kerstboom 3 weken eerder dan ik gewend ben.... Heb je er ook langer wat aan, niet... ook al is die dan met de kerst  de helft van zijn naalden alweer kwijt....

Om nog op de cadeautjes terug te komen:

Misschien zou het boek `Onthaasten in 5 minuten`  onder de huidige kerstboom niet verkeerd liggen. (Ja, het bestaat echt....) Meer tijd hebben we in de 21. eeuw  niet natuurlijk.... Helemaal hip dus.

Achja, en het kerstkindje zal er het zijne van denken in zijn kribbe...

ik hoop in ieder geval dat ik mijn kerstgevoel ooit nog es terug kan vinden ergens bij een kaarsje misschien, of  in de geur van kaneel en appeltjes of  in de ogen van een kind....

BDSM heeft hier eigenlijk weinig mee te maken.Of......

 Behalve dan dat ik erdoor weer echt tot rust kan komen, bij mijzelf kan komen. En ook weer de rust neem. Het is echt tijd voor mijzelf, een eigen plekje helemaal van mij, waar ik erg gelukkig mee ben.
En waardoor ik weer naar mijn Ik ga, terug naar binnen...en een warm gevoel bij krijg.
Dus zo ver is de kerstgedachte  dan ook weer niet te zoeken.

En bovendien heeft de kerstman een roe in plaats van een onhandige Sinterklaasstaf ( want die roe uit het Sinterklaasliedje heb ik nog nooit gezien bij die man...), waarmee die vroeger ook wel eens billenkoek gaf.... hm.... maar ik was altijd veel te braaf helaas...zucht.... :)

ik ga es verder zoeken naar het kerstgevoel....het moet toch ergens zijn....ergens....

voldragen

Na symbolische 9 maanden die mijn D/s relatie nu bijna duurt, is het subje voldragen, zoals mijn Meester zei. Het durft eindelijk haar veilige cocon achter te laten en haar vleugels de spreiden.

Haar voelsprietjes strekten zich al langer in de wereld en probeerden gretig alles op te vangen, te leren en te voelen. Nieuwsgierig, nog wat onzeker en toch vastberaden haar weg te vinden.

Na het laatste spel, weet ik mijn plek. Het is duidelijk en daardoor veilig, zodat onzekerheid niet meer nodig blijkt.

Het subje heeft haar Meester, en daarmee haar Meerdere echt ontmoet. Daardoor kan ik mij nu helemaal overgeven aan mijn onderdanigheid.
En dat is wat ik zocht, waardoor ik IK kan zijn tijdens een spel.
Waardoor ik mij op die momenten kan onderwerpen omdat ik dat wil, omdat de ander het verdiend heeft. Omdat Hij dit geschenk als kostbaar koestert. Omdat Hij mij koestert en mij verbazingwekkend goed begint te kennen.

ik voel mij ineens gegroeid, wijzer, een soort van volwassener in mij rol. Hoewel ik mijn onbevangenheid en speelsheid nooit op wil geven.

Het valt ineens alles op zijn plaats, of ik durf uiteindelijk op mijn plaats,  ik heb iets bereikt, waar ik al heel lang de meeste tijd onbewust naar gezocht  en aan gewerkt had.

Door de vernedering juist het respect voelen, door de pijn de zorgzaamheid, door boeien de vrijheid.

Paradox is de wereld van SM zeker, zo logisch paradox, paradox logisch, voor allen die hetzelfde mogen voelen als ik op dit moment..

spelen bij kaarslicht

Spelen bij kaarslicht , dat wilde Meester graag deze keer, aangezien de tijd van het jaar.  ik mocht er verder zelf invulling aan geven.

Zo heb ik van tevoren een heleboel theelichthouders en twee lantarens naar de zolder verhuisd.
Ook keek ik nu wel elke dag mijn mail goed na om niet weer iets te missen. Zo kwamen er nog één nieuwe regel en de opdracht om tape, een komkommer en een fototoestel klaar te leggen, bij. De nieuwe regel houd in ,dat ik bij binnenomst van Meester voortaan mijn mond open moet doen , zodat Meester er een brief of iets anders in kan stoppen. Zijn keus uiterraad...

Woensdag naderte dus dan toch eindelijk en op dinsdagavond begon ik al de zolder voor te bereiden. Dat probeerde ik zorgvuldig te doen en ook de regels op te volgen. Maarja, zoals zo vaak vergat ik in mijn voorbereidingsenthousiasme dan toch weer iets: de sms van de avond van tevoren aan Meester, wat mij op dat moment ook helemaal niet bewust was.

De kriebeltjes werden erger . En dan was het woensdagochtend. ik was al gedouchd en iedereen was het huis uit hetgeen ik  mijn Meester meedeelde. Toen ging ik verder met de voorbereidingen en deed erg mijn best om toch alles een keer goed te doen en niets te vergeten. Alle spullen, de meditatie op zolder, het koffiekopje, de zinnetjes voor de spiegel.... Dan alvast de lantaarns aan, anders is het wel erg donker , de rest kon straks wel ,en wachten op het smsje van Meester dat ik bij de tafel moest gaan zitten in de woonkamer.

Het feit dat ik niets meer over de  beloofde straf heb gehoord, zette mij al enigszins aan het denken.... Dat is meestal geen goed teken.... En, oh, wat zou ik gelijk krijgen...

Na het spelen met mijn borstjes bij de tafel, moest ik al gauw bij de deur gaan staan. Deze keer koste het mij geen moeite om stil te staan wachten.
Meester klopte op de deur en ik deed niet alleen maar de deur open, maar ook braaf mijn mond. Die werd gauw gevuld door Meesters brief en toen mocht ik op mijn knieen naar de woonkamer kruipen. Dat was nieuw , net zoas de toon, en de schop onder mijn kont ( ja, daarvan ga ik nu ook niet meer groeien, Meester...:) ) en toen werd mij erg duidelijk dat dit geen gezellig spel zou worden. Want ja, wat doen we met subjes die bijdehande opmerkingen gaan maken en niet kunnen lezen...

Eh ja, ze op hun plek zetten en deze keer goed. ik verdroeg de klappen zonder piepen, want ja, Meester had wel gelijk. En de rode billen waren zeker gerechtvaardigd. De koude handen onder mijn shirt waarschijnlijk ook...grrrr.... (Handig zo een subjeskacheltje...) Ook kreeg ik voor het eerst een paar tikken in mijn gezicht van Meester.

Nadat de toon gezet was voor die ochtend mocht ik koffie inschenken, kruipend naar de keuken en ( gelukkig) lopend weer terug. Meester las mijn brief en ik mocht erna de zijne lezen terwijl ik aan zijn voeten zat en hij mij streelde en mijn  rug krabbelde ( hm, dat is erg lekker...) De brief was best lang en erg mooi.
Daarin vond ik weer een nieuwe regel: voortaan moet ik Meester vragen of Hij mij alstublieft de collar om wil doen en Hem deze op een gepaste manier aanbieden.
Daarna mag ik Hem ook mijn borsten aanbieden.

Ok, dan,...ik was al aardig onder de indruk en probeerde mij zo gehoorzaam mogelijk te gedragen, ook al werd ik best verlegen.  Zo oefende Meester met mij die laatste regels en herhaalden wij de oude. En toen gingen we naar zolder.

Meester maakte mij met de riem vast aan de tafelpoot en ging even naar de badkamer. ik bleef deze keer wel braaf zitten, nog steeds erg onder de indruk van de nieuw toon van dit spel. Het voelde op een aparte manier fijn en gaf mij rust. ik twijfelde niet en het kwam niet in mij op om ongehoorzaam of stout te doen.

Meester ging met mijn borstjes spelen en stopte de sigaar in mijn KUT :).  En na een tijd, nadat ik weer enigszins kon staan na het knielen op de grond, legde Meester mij voorover op tafel en maakte mijn benen en handen vast aan de tafelpoten. Juist, dan zit je aardig vast... hetgeen wij allebei niet echt vervelend vonden.

Een komkommer moest ik ook nog klaarleggen voor dit spel en die past aardig in mij KUT. En de vinger van Meester in mijn kontgaatje... En dat is verdraaid  lekker, vooral als je geen kant meer op kan en ook nog geblinddoekt bent, zodat het een best natte bedoeling werd, daar onder mij.... (Het goede was ,dat Meester het weer op ging ruimen nadat Hij mij eerst met een koud...grrrr... en dan lekker warm washandje had schoongemaakt.... hihi.....)

ik kreeg een paar stukjes van de komkommer in mijn mond geschroven en wat water in mijn bakje. En toen:....

" Wil je eerst het vervelende speeltje of het leuke?" (Ohja, Meester had iets gekocht.... )" Eh, het vervelende , Meester..." .( Hebben we dat weer gehad, niet waar.....) Meester legde iets op tafel en dat doet best pijn aan je oor al je dat op tafel hebt liggen...grrrr... " En wat is dat...?"  " Ehm, een balletje." "Nee, geen balletje. Hoe heet dat ?"  " Een gagballetje, Meester"  En best een grote....pffff.... ik had het kunnen weten.
Het paste wonderbaarlijk in mijn , in dit geval dan toch niet meer zo grote, mond.

Straf, daar zouden we het over hebben. Maar kennelijk hoefde dat " erover hebben" niet zo veel tijd in beslag te nemen volgens, Meester. Tja, ik kon toch niks zeggen, was meer een eenzijdig gesperek dus....
Het werden 20 klappen met de rijzweep, zonder pauze ertussen, achter elkaar, geen mogelijkheid om enigszins weg te draaien, alleen ontvangen en verdragen. En dat was AUTSCH!!!!!  Echt AUTSCH!!!! Wel verdient AUTSCH!!!....
Toen gloeiden mijn billen pas echt... Maar het gevoel erna is toch onbeschrijfelijk....lekker....:) Vooral als ze dan ook nog ingewreven worden met komkommersap ....

ik mocht weer los en op een kussen voor Meester gaan zitten, nadat ik een knuffel heb gehad. Hij speelde met mijn borsten en vroeg , of ik Hem in de ogen wilde kijken erbij.... Niet zo moeilijk zou je zeggen... voor mij dus wel....

En een borstbondage ging Meester nog bij mij doen. De gagbal ging weer in mijn mond en ik mocht tegen de tafel gaan leunen (,nadat ik nog wat klappen met de kleine strokenzweep heb gehad,)  terwijl Meester voor mij op de grond zat met een vibrator in zijn hand. (Ehhhh, wat klopt hier niet ...haha....) Maar ok, zo kon Meester er beter bij... ik was op dit moment best moe aan het worden,een dipje zeg maar,  en probeerde weer wat bij te komen. Daar kreeg ik ook even de tijd voor, voordat Meester hard aan mijn tepels ging trekken en mijn clitje erg nauwkeurig vond en ik , erg leuk kwijlend door de gag, nog een keer klaar kwam.

Een knuffel en verder met:....

Maar er was nog een speeltje... Jaha, en dat plakte op de grond...juist een dildo. Jippie, die paste ook erg goed in mijn KUT.... , terwijl ik ondertussen Meester mocht pijpen. Dat ging al beter dan de vorige keer, maar ik vrees dat ik nog aardig wat lessen nodig heb....

Toen we daarna allebei weer schoon waren, hadden we deze keer wel een gesprek in dialoogvorm. Toen ging Meester zich opfrissen en ik opruimen. ( wat een rommel maken Meesters toch bij het spelen....tississs).

Nog even knuffelen en afscheid nemen.

Moe was ik toen, mentaal en fysiek. Moe , voldaan en onder de indruk van deze nieuwe wending van ons spel. Het subje heeft haar Meester die dag helemaal en duidelijk ontmoet. En het is er diep door geraakt, gegroeid en vooral heel erg gelukkig mee....

De fotos en mijn blauwe billen zullen mij nog een tijdje aan dit spel herinneren...

een beetje stuiteren

Ja, het subje daarbinnen is best wel aan het stuiteren. Want het wil weer spelen en moet nog tot woensdag wachten. Maar het wil toch zo graag.

ik wil zo graag weer voelen waar mijn plek is, gedomineerd worden ook fysiek. ik wil het kunnen voelen met heel mijn subjes-ik.

En dan ook nog het vooruitzicht op een nieuw speeltje...(ik ben ook helemaal niet nieuwsgierig...)  Wanneer is het nou eindelijk woensdag.

Vandag heb ik  de brief geschreven voor ons volgende spel. Op deze rustige adventsochtend met uitzicht op een rijpoverdekte tuin en mijn drie kippetjes die dat fenomeen iets wat verbaasd voor het eerst aanschouwd hebben.
ik probeer altijd mijn gevoelens in zo een brief zo goed mogelijk te omschrijven, maar vaak heb ik het gevoel dat woorden dan toch eigenlijk te kort schieten. Maar het is een bewustwoording van mijn innerlijk, mijn wensen, mijn subje.

ik ben mij ook  bewust geworden van het feit dat ik , sinds ik mijn sub-gevoelens mag uitleven, echt ben begonnen met leven. Er is geen deel meer dat niet mag zijn van mij. ik ben er helemaal.

Het is belangrijk om nu te leven, je dromen te leven, je diepste verlangens durven te leven. Nooit werd mij dit duidelijk dan na het lezen van het boek  " Onderdanig wil ik zijn" van S.A. Geissler.

Dus daarom: http://www.youtube.com/watch?v=3VveKw0QL18

het vervolg van mijn dagboek

Dit overzicht is niet beschikbaar. Klik hier om de post te bekijken.