twee koningskinderen

 

 

 

 

 Es waren zwei Königskinder,
die hatten einander so lieb,
sie konnten beisammen nicht kommen,
das Wasser war viel zu tief.

 

 

 Dat oude gedichtje heeft mijn oma voor mij vroeger vaak opgezegd en ik heb het uiteindelijk later ook zelf op school gehad. En het komt  in de laatste dagen steeds vaker in mij op, want het lijkt zo toepasselijk op onze situatie op dit moment. Uiteraard hoop ik toch op een betere afloop van ons eigen verhaal. Meer iets in de trant van : En ze leefden nog lang en gelukkig. Want toegegeven vond ik als klein meisje de sprookjes toch mooier dan alle oude gedichten. In de sprookjes kwam tenminste alles weer goed na een hoop ellende, wat in de gedichten vaak niet zo was. Mijn oma kon ze allemaal uit haar hoofd want ze was blind en had een veel beter geheugen daardoor dan wij ziende mensen doordat zij ze niet zomaar weer na kon lezen. En het zijn herinneringen die ik altijd zal blijven koesteren. Van haar heb ik al vroeg geleerd wat het meest geciteerde uit De Kleine Prins is geworden: Alleen met het hart kun je goed zien, het wezenlijke is voor de ogen onzichtbaar. Zij heeft mij nooit  echt gezien, maar kende mij beter dan wie ook en hield onvoorwaardelijk van mij. Haar verlies op mijn veertiende heb ik nooit echt kunnen verwerken.... 

 Zij was er ook stellig van overtuigd dat er voor mij de ware, de sprookjesprins dus in mijn beleving toen nog, ergens rondliep. Sindsdien ben ik erna op zoek geweest. Op mijn vijfde dacht ik hem gevonden te hebben in mijn zandbakvriendje. Wij speelden al samen sinds we konden lopen en leken ook uiterlijk op een tweeling. Wij haalden veel kattenkwaad uit, gingen samen vissen,voetballen,  de beste tunnels graven voor onze auto´s in de zandbak, op bomen klimmen, heel hoog schommelen en fietsen en kikkers vangen ( ja, ik ben echt een meisje hoor..;-))en elkaar telkens weer uit de puree helpen en maakten al trouwplannen. Daarom gaven we elkaar ook al kusjes, die ik niet zo fijn vond want hij kwijlde altijd zo. Ik heb er nog een trauma van... Het is dan ook niets geworden. Ook niet met mijn jeugdliefdes of twee volwassen- relaties. Het was het allemaal niet.

Maar toen kwam er iemand in mijn leven die mij echt letterlijk " sprachlos" maakte vanaf het eerste begin aan. En die mij dingen laat voelen die ik nooit eerder voor iemand zo gevoeld heb. Onbeschrijfelijk, onverklaarbaar, on-uitwisselbaar...

 

Mijn kalender lijkt nu net als het gedichtje, toepasselijker dan ooit:



 

 

Kortom, wij hebben elkaar al twee weken niet meer gezien en dat blijft voorlopig ook nog lastig. Dus zit ik hier en hij anderhalf uur verderop en bellen en mailen we en missen we elkaar verschrikkelijk. Begint echt op een soap te lijken zo. Wij proberen ieder onze levens weer op de rit te krijgen zodat we uiteindelijk echt samen verder kunnen. En dat heeft veel meer nodig dan we gevreesd hadden. Maar we gaan ervoor en als dat niet een stevig fundament voor een relatie wordt zo, weet ik het ook niet meer.

 

 

Het subje is ook wat onrustig. Ze wil graag verder, een soort van volwassen worden, na bijna een jaar training, zelfbewuster worden in haar rol.

Het subje was erg blij met een opdracht gisteren waarin zij een foto mocht maken van zichzelf voor haar Dominant. En verder probeert zij te bevatten wat de ontwikkelingen allemaal in gaan houden voor haar.( Onder andere dus ringen door haar schaamlippen..slik....belooft is belooft.... en zij zal ze met trots dragen dat weet ik zeker.) Zij wordt nu ook al voorzichtig blij. Blij bij alle vooruitzichten en mogelijkheden.

 

Blij dat zij eindelijk mag worden wie zij is, helemaal tot mijn recht mag komen in een relatie...helemaal.....