leer

Vrijdag de 13. was het weer eens. Na een week met mijn ouders vakantie thuis met wat uitstapjes gevierd te hebben, wachtte mij op deze dag een erg bijzonder uitstapje, maar dan met mijn Heer en Meerdere. 's middags haalde hij mij op, wij zouden ergens iets gaan drinken, want het weer was nou niet geschikt om te wandelen en in huis was nog een gezellige familie-drukte. Nadat onze poging ergens een rustig plekje te vinden vooreerst mislukt was, vond ik mij even later op de parkeerplaats van het tuincentrum terug en nee, wij gingen niet alleen bloemen kijken......

In de auto was ik al de hele tijd tegen hem aan gekropen, want ik had toch wel erg behoefte aan een knuffel en zijn nabijheid. Zijn handen vonden na een tijdje hun weg naar mijn nek en dat blijft een erg vervelend gevoel, vooral als ze daar net iets langer blijven dan ik op dit moment aanvaardbaar vond. Maar dat is altijd in deze relatie, altijd al zo geweest: net iets harder, net iets langer, net iets pijnlijker, net iets vernederender.... net weer even een grens over, net weer een stukje gegroeid, gewoon omdat het kan.

Het tuincentrum dus. Ondanks het slechte weer waren er toch nog een paar mensen en zo mengden wij ons tussen de andere bezoekers. Ja, naast mooie bloemen verkopen ze ook een aantal dingen die zeker geschikt zijn om een D/s-relatie wat interessanter te maken. De stok uit de trapkast, ja die ja, die komt hier ook vandaan en ze verkopen hem nog steeds. Over de effectiviteit ervan twijfel ik zeker niet meer. Twee plekken op mijn benen kun je nog steeds vaag herkennen en dat na zes weken.....  Om jullie ook es een idee te geven wat een simpele stok voor 2.49 euro zo teweeg kan brengen als je hem even net iets anders gebruikt dan eigenlijk van de hersteller voorzien:

 En dan had ik ook nog net zulke mooie billen en binnenkant van mijn benen.... :)

Maar goed, dat dus zes weken geleden. En nu stonden we hier samen in het tuincentrum en nadat we de visjes bekeken hebben en ik daarbij vastgesteld heb, dat hij toch nog iets van biologie onthouden heeft, want de salamandertjes herkende hij toch wel gelijk....;-), belandden wij voor het rekje met halsbanden en riemen.

Hm, aangezien ik zijn woorden van nu zo ongeveer 5 maanden geleden over dat soort attributen nog erg goed in mijn hoofdje had, rekende ik nou niet op wat er toch zou gaan gebeuren. Ja, passen oké, dat is lekker leuk in een winkel. Beetje vernederend, kijken hoe gehoorzaam het subje is en waar daarin mijn grens ligt misschien. Want ja, een touw voldeed immers prima en iets van leer was voor veel later.

Maar het bleef niet bij passen. Een riem met ketting maakte het geheel compleet en zo wist het subje ineens niet zo goed wat haar daar overkwam en waarmee zij dit verdiend had. Een halsband van leer. Schattig , he: met kroontjes en wat glittertjes. Schattig en erg bijzonder. -Ik vond dat het er tijd voor werd.- En ik werd nogal verlegen, maar probeerde mij wat groot te houden in de winkel. In de auto deed hij hem  zijn meisje om en dat gevoel is voor een subje toch echt onbeschrijfelijk. Onbeschrijfelijk fijn, bijzonder, bevredigend en verlegen trots werd zij ervan ....

Zo zochten wij verder naar een rustig plekje om even van elkaar te kunnen genieten en de nieuwe aankopen wat te kunnen testen in de auto. Op een klein landweggetje vonden wij een enigszins geschikte parkeergelegenheid.

Door deze onverwachte wending in mijn subjes-zijn en de emoties die erbij toch wel los kwamen, kroop ik al onderweg nog wat fanatieker tegen hem aan, verder was ik vrij stilletjes. . -Je kan niet in mij kruipen....- Hm, nee, das best jammer. - Ik wel een klein stukje in jou...;-)-  Ja, haha, daar heeft hij ook weer gelijk in.

Op onze parkeerplaats ondervonden wij dat ook op zulk beperkte ruimte als in een auto best gespeeld kan worden. Door de riem kreeg het pijpen weer een iets andere variatie. En bovendien is deze ook erg geschikt om mee te slaan, zowel de kant van het leren lusje, als ook  de ketting zelf. En dat is ook in de auto erg AUTSCH.... Oké aanleiding daarvoor gaf ik weer es genoeg met mijn bij de hande opmerkingen. En zo lag ik gauw met blote billen over zijn knieën.  Ik deed mijn best om mij aan de klappen over te geven. Want zo afgelegen was het plekje nou ook weer niet en dus niet handig om te hard te jammeren. Dat lukte ook best goed moet ik zeggen. Ook toen hij mij nog met zijn blote handen verder sloeg. En dat kan juist hard aankomen, vooral als hij eerst alleen op de ene kant slaat.               - Hoeveel klappen waren dat?-  -Dat weet ik niet.- - 150-  hm, oké, dat zou zo maar kunnen. En dat was voor de ene kant, dus......juist.......

Ook mijn borsten kwamen er niet aan onderuit, maar na deze voor ons allebei wat inspannende behandeling is het heerlijk om gewoon even bij elkaar te gaan liggen, nouja op elkaar dan, want anders gaat niet in de auto.... Niet dat ik dat erg vervelend vond...:)

Tja, en dan word je weer thuis afgezet en savonds als de stilte is weergekeerd in huis, zit je dan op bed met een halsbandje in je handen en probeer je te beseffen en te verwerken wat er vandaag gebeurd is.....

Het losse kroontje dat aan het halsbandje hing heb ik de volgende dag idd aan mijn sleutelbos gehangen zoals hij mij voorgesteld had toen wij afscheid namen die middag. Zo blijft het ook in het dagelijks leven bij mij en tastbaar.