omdat het kan

Vier turbulente weken heb ik achter mij. Vier weken waarin ikzelf mijn leven radicaal veranderd heb. Vier weken waarin ik besloten heb, weer alleenstaande moeder te willen zijn door een tweede keer in mijn leven te gaan scheiden en weer begonnen ben te leven. Vier weken waarin een last van mij afgevallen is, ik mijzelf weer gevonden heb en vlindertjes in mijn buik zijn gaan wonen. Vier weken waarin mijn lichaam mooi getekend werd omdat blauwe plekken nu niets meer uitmaken en dat allemaal omdat het kan.

Mijn beslissing kwam schijnbaar plotseling, ineens, maar dat was het zeker niet. Alleen ben ik vier weken geleden bij een punt beland waardoor ik deze stap uiteindelijk kon nemen , het punt dat ik eraan toe was, het punt dat ik ook niet meer terug wou en kon.

En mijn beslissing voelt toch heel erg goed moet ik zeggen, ondanks de niet al te makkelijke toekomst die nu voor mij ligt. Maar al die onzekerheden en problemen vallen blijkbaar haast in het niets bij de last die zwaar op mijn schouders gedrukt heeft de afgelopen jaren. Wel komt er nu een hoop geregel op mij af, een hoop dingen om aan te denken, een hoop beslissingen om te nemen, een hoop informatie om in te winnen en te verwerken, voordat ik uiteindelijk echt mijn nieuwe leven kan beginnen. Toch voel mij nu al heel erg vrij. Ik kan weer ademhalen, ik kan weer mijzelf zijn, mijn vleugels weer voorzichtig spreiden.


En dat geeft ook gelijk weer een hoop meer ruimte in de D/s-relatie, zo besefte ik mij ineens bij een boswandeling met mijn Dominant. Blauwe plekken maken nu ook niks meer uit, dacht ik  toen  hardop. En ja, dat laat hij zich geen twee keer zeggen uiteraard....

Dat voelde ik dan niet meer dezelfde dag maar op een verloren donderdagmiddag, waarop ik vrij was. `Ik zal eens zien of ik jou morgen een goede tijdsbesteding kan bezorgen!´ had ik de dag ervoor aangekondigd gekregen. Hoe die eruit zou gaan zien, geen idee....

Nou, het werd een best heftige en intensieve donderdagmiddag. Hij belde mij en vroeg om de spullen maar klaar te gaan leggen. Ok ,dan... Dus alles naar zolder, waar ik nu mijn intrek genomen heb, na de beslissing om te gaan scheiden.

Verder wist ik niet wat ik kon verwachten. Nadat ik hem naar binnen had gelaten en een glas water aan had geboden, kroop ik even later met hetzelfde de trap op. En daar begon een spel dat mij nieuwe grenzen liet zien en mijn lichaam mooi liet verkleuren, zoals het nog nooit verkleurd was.

En dat kwam voornamelijk door die mooie stok van het tuincentrum die sinds een paar weken in mijn trapkast staat. Ja, die ja. En daar kun je erg pijnlijk mee slaan. En die slagen komen zo hard aan dat het na 1 minuut nog steeds voelt alsof je net geslagen bent. Een erg aparte sensatie. Hij veroorzaakt ook een pijn, die ik niet makkelijk op kan vagen. Eigenlijk kon ik het helemaal niet meer opvangen na hele korte tijd al. Zo draaide ik dan ook weg en ging met tegenzin weer in de gevraagde houding zitten om gelijk weer weg te draaien. Dat resulteerde erin dat ik de stok niet alleen maar op mijn billen ging voelen en dat was ook geen pretje..... Dat was echt...Autsch!!!!

Tot overmaat van "ramp" haalde hij ook nog es de klemmen tevoorschijn die nu al bij voorbaat een alarmreaktie bij mij teweeg brengen. ik begon een beetje te jammeren en mijn lichaam  en geest verzetten zich ook al uit voorzorg voordat er überhaupt iets gebeurd was. Maar dat was ook niet helemaal onterecht want ze doen nog steeds veel pijn.... Erbij kwamen dan nog een aantal wasknijpers op mijn armen en mijn borsten. De vacuumcupjes op mijn tepels vraagden dan tot slot wel erg veel van mijn uithoudingsvermogen, dat die dag toch al aanzienlijk minder was. Ik kon mij niet helemaal goed concentreren en alles overkwam mij.

Zo ook de seks, en die was heel erg lekker. ik genoot er van en merkte dat ik mij een heel stuk meer kon openstellen, ontspannen en genieten. Gewoon genieten, alles los laten. Gewoon voelen, mijzelf, hem, ons.  Nog steeds met weinig geluid, nog steeds te veel in mij in plaats van de ander mee te laten genieten. Nog steeds de drempel....

Een verloren donderdagmiddag die ik zo snel niet zal vergeten.  " Ik heb jou best hard aangepakt..." -  Ja, dat wel, maar dat is niet erg. Het is juist fijn in deze periode van mijn leven om dit te mogen blijven voelen. Om hierin verder te gaan. Zo ver als ik nog nooit kon gaan. Fijn om nog dagen erna van de verkleuringen op mijn lichaam te genieten. Fijn om te weten dat er iemand is die mee geniet. Fijn om helemaal subje te mogen zijn. Vrij om te genieten ,te proberen.

Omdat het kan, zoals hij altijd zegt. Ja, gewoon, omdat het kan.

Zo fijn, zo pijnlijk, zo mooi, zo heftig, zo nieuw, zo ikzelf....