ziekjes

Het is wat rustig hier op mijn blogje de laatste dagen. Meester druk, ik druk, Meester ziek , ik ziekjes.... Achja, soms heb je dat .

ik voel me al de hele week niet lekker en heb mij vandaag dan toch maar ziek gemeld. Dat doe ik niet gauw , maar ze hadden toch niets aan mij gehad op mijn werk , dus dan toch maar verstandig zijn en mijzelf ziek melden. ik dacht al dat ze het misschien als een slechte 1 -april-grap op zouden vatten, maar dat was gelukkig niet zo.... mijn dochter was er minder blij mee, want zij had vandaag met haar vriendje afgesproken. Arm kind, dacht ze het huis voor hunzelf te hebben, ligt haar moeder ziek thuis...( die zich wel discreet terug trok om de twee tortelduifjes wat ruimte te geven...)

Het is voor mij best moeilijk te accepteren, dat ik gewoon even op ben. ik wil het liefst door blijven gaan, er voor iedereen zijn, alles opvangen, verder voor iedereen kunnen zorgen, het huis op orde houden, gewoon functioneren dus. En dan is het best eng om te merken dat dat even niet lukt en dat ik wat stappen terug moet doen. ik merk het al een tijdje en heb daarom ook al uit voorzorg de komende week vrij gevraagd. Want zo moe was ik lang niet meer, zo gauw raakte ik al een hele tijd niet meer uitgeteld, uitgeput  eigenlijk; werden mij dingen eigenlijk teveel, maar bleef ik toch maar volhouden en mij bij elkaar rapen, proberend het hoofd koel te houden, logisch te blijven denken, goed te plannen, niets te vergeten.... Maar het kostte steeds meer moeite. ik kreeg steeds vaker het gevoel het niet meer aan te kunnen, was het liefst af en toe in huilen uitgebarsten , het gevoel , in elkaar te storten...

En toen... wat moet je dan? Het liefst zou ik mij op dat soort momenten weer oprollen onder mijn deken, zoals ik als kind vaak deed en zo de wereld even buitensluiten.. Maar ja, das ook zowat..... Soms lijkt het mij best handig, als ik als egel op de wereld was gekomen, gewoon lekker oprollen als je in een heikele situatie beland.... en daarbij  erg schattig eruit zien nog ook......

Maar goed, kennelijk is er een ander lot voor mij voorbestemd, dan snuffelend door tuinen te lopen en regenwormen en kevers op te sporen ( argh.... ok ok .... in dat geval ben ik ook erg blij dat ik met twee benen en  andere voedingspatronen ben geboren....)

Dus wat te doen in zo een situatie: 

stap 1: geen paniek.....  paniek, paniek!!!!  oh, GEEN paniek.... sorry.... nou, diep adem halen dan maar

stap 2: neem rust..... juist, 1 week lekker vrij, lijkt er wel op

stap 3: verminder stressfactoren.... ok dan , dan verbreek ik mijn relatie, geef mijn kind voor adoptie vrij, dump mijn dierentuin in het asiel, verkoop het huis en zeg mijn baan op....ehhhhh...om vervolgens in een kartonnen doos te eindigen...hm, geen goed plan... Dus overnieuw:

stap 3: leer beter omgaan met stressfactoren....  dat is beter; Angriff ist die beste Verteidigung...

stap 4: accepteer de dingen en hou het leefbaar voor jezelf... ja, ik heb toch zelf voor de meeste dingen gekozen, zelf de stappen genomen, de richtingen ingeslagen, dus accepteer het , maar ga niet over je grenzen

stap5 : geniet van het leven en blijf positief.... juist, gewoon weer vaak dingen doen, die ik leuk vind, tijd voor mijzelf nemen en de lol van alles inzien...

Nou aan de slag dan maar....

En het subje....? Zelfs dat had geen ruimte om echt te gaan stuiteren de afgelopen dagen, ook al mist zij haar Meester en heeft veel zin om weer te mogen spelen. Maar daar zal zij nog even geduld moeten oefenen....

Want ik blijf nog even lekker op de bank hangen ,afwachtend , tot het met mij en Meester weer beter gaat en wij allebei weer tijd hebben en verheug me al op mijn vrije week...