een cadeau

Zaterdag was ik met mijn man , dochter en een hele goede vriend met zijn dochtertje naar de Elf- fantasie-fair geweest. Het is alweer een tijdje geleden dat ik van de sfeer van dergelijk evenement mocht genieten en zo had ik mij er ook erg op verheugd.

En het was zeker de moeite waard om erheen te gaan. Alleen al om naar al die mensen te kijken, velen in erg mooie kostuums. Wij hebben er allemaal van genoten. En mijn dochter heeft bijna elk kraampje leeg gekocht..haha... 

Wat voel ik mij altijd fijn op zo een gelegenheid. Gewoon jezelf mogen zijn, gewoon aandoen wat je wil, zonder raar aangekeken te worden, gewoon samen genieten. De mensen lijken daar erg open, de sfeer is ontspannen en tolerant. Niemand die oordeelt over anderen. Er lopen mensen van alle leeftijden, uit verschillende landen, met evenzo verschillende achtergronden. Op die dag allemaal samen, gelijk, genietend , gelukkig....

Lijkt haast een ideale wereld....Die dag was zeker al een fijn cadeau voor mij.

Maar die goede vriend van mij had ook een heeeeel aardig cadeau voor mij meegenomen. ( Misschien had ik hem wat minder moeten plagen de afgelopen tijd....) Het gaat om een krukje en dan natuurlijk niet om een gewoon krukje. Nee, een subjes-krukje. erg aardig van hem...niet...grrrrr.... Nouja, ik vond het wel lief, dat hij zoveel moeite gedaan had voor mij. Hij heeft er echt veel werk van gemaakt. En vooral al dat bier dat hij voor die kroonkurken had moeten drinken... Kreeg ik toch echt met hem te doen....tsssss... Het zitje van het krukje heeft twee kanten: eentje met een aluminium plaat waar de dildo erg goed op gaat plakken en eentje dus met kroonkurken.

Tja, hij is gewoon in een creatieve fase, want hij probeert zich nu ook als meester en heeft een subje gevonden, waar hij ook al het een en ander voor heeft gemaakt, waaronder een schatkist. Dat vond ik wel erg mooi. Ik vind het fijn, dat hij nu zijn ei kwijt kan op dat gebied en dat hij daar zo enthousiast mee bezig is en het ook erg leuk doet en veel om zijn subje geeft en er ook erg bewust en zorgzaam met haar bezig is. Het doet hem goed, na de moeilijke tijd die hij heeft gehad en ik vind het erg bijzonder om dat zo te mogen meemaken. Ik hoop dat hij er zich nog veel verder mee kan ontwikkelen en ook ooit in zijn subgevoelens.

Nu alleen nog het kleine maar niet onbelangrijke probleem, war laat je in vredesnaam zo een krukje.... Het past in ieder geval niet in de kast... Dus dan maar naast mijn nachtkastje in de hoek met wat decoratie erop. Zou niet zo best zijn als mijn dochter of mijn ouders die aanstaande vrijdag voor twee weken komen logeren, zich af moeten vragen, wat dat nou voor een rare zitgelegenheid is.... Dat wil ik dan liever niet uit hoeven leggen. Zo herinnerd mij het krukje nu elke ochtend en avond aan twee erg bijzondere relatie: die van mijn vriend en mij en die van het subje en Meester....

En het subje wordt nu echt vervelend plagerig en Meester is nog erg druk, dus wordt subje steeds stouter, hetgeen Meester wel begrijpt, en subje begrijpt ook dat Meester druk is, maar subje maakt al iedereen gek met haar gestuiter, inclusief haar man en die vriend dus ook al van het weekend. Die was er al bang voor trouwens ...haha... want hij heeft soms nogal wat probleempjes met zijn eigen  iets wat brutale subje en wist al zo ongeveer wat hij aan kon treffen van het weekend....

Achja, blijven wachten dan maar en vrolijk doorstuiteren....

ik denk dat zowel Meester en waarschijnlijk ook mijn man zo een afstandsbediening geen slecht idee zouden vinden de komende tijd.... hihi....: 

onrustig

 Ja, onrustig wordt het subje nu heel erg..... Het wacht nu al best lang om te kunnen spelen. 6 weken geleden heeft zij Meester voor het laatst gezien en nu begint zij aardig te stuiteren.

Oei, wat ik mij onrustig en ik heb heel erg de neiging om uit te dagen en bij de hand te doen....:

Vandaag vroeg Meester mij , om 3 minuten voor Hem in mijn kutje te soppen...

´Als subje niet ongesteld was, zou zij dat wel kunnen ....`  smste ik terug.

´Tja, dat heb je soms met subje haha; dan 3 min met tietjes spelen en knijpen in die tepels! Meester`

`Nou, als subje nou geen bh aan had, zou ze dat wel kunnen doen:)   - was mijn antwoord, maar ik zette er nog gauw achteraan -   Nee, sorry, subje doet het graag voor Meester. Dank Je wel.`

Ja, dat deed ik ook wel graag en daar kreeg ik nou juist nog meer zin in.... ja... in subje te kunnen zijn, in spelen , in van Meester mogen zijn, in rode billen, in  mij over kunnen geven, in .......zucht..... 

´Vind Meester erg fijn, want Hij mist Zijn subje wel, Meester. ` 

Ja, en ik mijn Meester. Maar ja, er zit niets anders op om nog even verder te wachten , en dat is erg moeilijk....

Maar ik denk dat het voor mijn ene kip nog veel moeilijk is, want die probeerd verwoedt de onbevruchte eieren uit te broeden en zit soms zelfs op een leeg nest.... Ze maakt al de geluiden van een moederkloek , hetgeen dan weer best schattig is , en ik haal haar nu 2 keer per dag van het nest af, zodat ze wat eet. Raar beest. ik vind het best zielig voor haar:  doet ze zoveel moeite om moeder te worden en er gebeurd niks. En ik haal ook nog de eieren weg ook.... Hopelijk gaat dat gauw weer over bij haar. De andere kippen worden er ook best onrustig van namelijk en zij is nogal chagerijnig zoals dat bij aanstaande moeders nu eenmaal af en toe voorkomt. Bovendien besluit zij vaak precies voor de ingang van het nachthok te gaan zitten, zodat de andere kippen over haar heen moeten klimmen. Ziet er best grappig uit, als er zo een kontje uit de deuropening van het nachthok steekt trouwens.

Maar ja, zij wacht dus op iets, dat niet zal gebeuren, dat is nog veel erger dan bij mij zullen we maar zeggen....

( Positief denken...hihi....)

tiener in huis

Jaha, wij hebben sinds vandaag een heuse tiener in huis. Dat konden wij gisteren al merken, toen zij ons giechelend vertelde, dat zij het met haar vriendin over "sexen" ( erg apart woord...) heeft gehad en zij zich afvroegen, of nou het meisje of de jongen boven hoort te liggen.....giechel...giechel..... Het meisje onder scheen hun het meest logisch....nog meer giechel...giechel....
" Ma´am... hoe hoort het nou , dan?" vroeg zij tussen het giechelen door. Nou, daar zit je dan met je karbonaadjes en doperwtjes en denkt, wat moet ik daar nou op zeggen. " Het kan allebei , lieverd.  En dat kun je later met je vriendje allemaal zelf ontdekken."    " Aha, dus dan hoef ik gelukkig niet geplet te worden..."     Nu was het mijn beurt om te giechelen, want dat was wel erg komisch, dat zij zich daar nou druk om maakten.

Zo was het een erg vrolijk avondeten gister. Ongelofelijk dat het alweer 13 jaar !!! geleden is, dat ik haar voor het eerst vast mocht houden. Een klein , volmaakt mensje, nog iets wat verfomfaaid , afhankelijk, kwetsbaar, wijze, piepklein, ikzelf net pas de tienerleeftijd achter mij latend toen.

En nu vraagt zij zich zelf al af, hoe dat nou eigenlijk werkt allemaal.....

Het is een bijzonder cadeau dat je krijgt, en ook al had je 9 maanden om je erop in te stellen, is het toch nog erg overweldigend om ineens moeder te zijn.

Zij heeft al veel beleeft in haar 13 jaar hier op aarde en ik ben gewoon erg trots om  en blij met haar en hoop dat ik het enigszins allemaal goed doe als mama.

Met mij gaat het alweer een stuk beter. Ik ben wat tot rust gekomen, heb lekker in de tuin gewerkt, had alle tijd om de verjaardag voor te bereiden en geniet van de rust en tijd voor mijzelf.

Behalve de hooikoorts voel ik mij ook lichamelijk weer een stuk beter en zo zit ik weer goed in mijn velletje. Nouja, behalve dat ik het buikje nog meer kwijt moet zien te raken dan...

En zo meld zich ook het subje  weer wat duidelijker. Het krijgt erg veel stuiterneigingen en heeft ook erg veel zin om te spelen.....

Het is ook alweer een tijdje geleden dat zij haar Meester ontmoet heeft.

Maar zij zal nog even moeten wachten en ja, dat is soms best moeilijk voor dit subje.....

ziekjes

Het is wat rustig hier op mijn blogje de laatste dagen. Meester druk, ik druk, Meester ziek , ik ziekjes.... Achja, soms heb je dat .

ik voel me al de hele week niet lekker en heb mij vandaag dan toch maar ziek gemeld. Dat doe ik niet gauw , maar ze hadden toch niets aan mij gehad op mijn werk , dus dan toch maar verstandig zijn en mijzelf ziek melden. ik dacht al dat ze het misschien als een slechte 1 -april-grap op zouden vatten, maar dat was gelukkig niet zo.... mijn dochter was er minder blij mee, want zij had vandaag met haar vriendje afgesproken. Arm kind, dacht ze het huis voor hunzelf te hebben, ligt haar moeder ziek thuis...( die zich wel discreet terug trok om de twee tortelduifjes wat ruimte te geven...)

Het is voor mij best moeilijk te accepteren, dat ik gewoon even op ben. ik wil het liefst door blijven gaan, er voor iedereen zijn, alles opvangen, verder voor iedereen kunnen zorgen, het huis op orde houden, gewoon functioneren dus. En dan is het best eng om te merken dat dat even niet lukt en dat ik wat stappen terug moet doen. ik merk het al een tijdje en heb daarom ook al uit voorzorg de komende week vrij gevraagd. Want zo moe was ik lang niet meer, zo gauw raakte ik al een hele tijd niet meer uitgeteld, uitgeput  eigenlijk; werden mij dingen eigenlijk teveel, maar bleef ik toch maar volhouden en mij bij elkaar rapen, proberend het hoofd koel te houden, logisch te blijven denken, goed te plannen, niets te vergeten.... Maar het kostte steeds meer moeite. ik kreeg steeds vaker het gevoel het niet meer aan te kunnen, was het liefst af en toe in huilen uitgebarsten , het gevoel , in elkaar te storten...

En toen... wat moet je dan? Het liefst zou ik mij op dat soort momenten weer oprollen onder mijn deken, zoals ik als kind vaak deed en zo de wereld even buitensluiten.. Maar ja, das ook zowat..... Soms lijkt het mij best handig, als ik als egel op de wereld was gekomen, gewoon lekker oprollen als je in een heikele situatie beland.... en daarbij  erg schattig eruit zien nog ook......

Maar goed, kennelijk is er een ander lot voor mij voorbestemd, dan snuffelend door tuinen te lopen en regenwormen en kevers op te sporen ( argh.... ok ok .... in dat geval ben ik ook erg blij dat ik met twee benen en  andere voedingspatronen ben geboren....)

Dus wat te doen in zo een situatie: 

stap 1: geen paniek.....  paniek, paniek!!!!  oh, GEEN paniek.... sorry.... nou, diep adem halen dan maar

stap 2: neem rust..... juist, 1 week lekker vrij, lijkt er wel op

stap 3: verminder stressfactoren.... ok dan , dan verbreek ik mijn relatie, geef mijn kind voor adoptie vrij, dump mijn dierentuin in het asiel, verkoop het huis en zeg mijn baan op....ehhhhh...om vervolgens in een kartonnen doos te eindigen...hm, geen goed plan... Dus overnieuw:

stap 3: leer beter omgaan met stressfactoren....  dat is beter; Angriff ist die beste Verteidigung...

stap 4: accepteer de dingen en hou het leefbaar voor jezelf... ja, ik heb toch zelf voor de meeste dingen gekozen, zelf de stappen genomen, de richtingen ingeslagen, dus accepteer het , maar ga niet over je grenzen

stap5 : geniet van het leven en blijf positief.... juist, gewoon weer vaak dingen doen, die ik leuk vind, tijd voor mijzelf nemen en de lol van alles inzien...

Nou aan de slag dan maar....

En het subje....? Zelfs dat had geen ruimte om echt te gaan stuiteren de afgelopen dagen, ook al mist zij haar Meester en heeft veel zin om weer te mogen spelen. Maar daar zal zij nog even geduld moeten oefenen....

Want ik blijf nog even lekker op de bank hangen ,afwachtend , tot het met mij en Meester weer beter gaat en wij allebei weer tijd hebben en verheug me al op mijn vrije week...