Donderdagochtend ging ik al vroeg wat klusjes doen . Hoe laat hij zou komen, zou hij nog laten weten, dus waande ik mij veilig en benutte ik de wat koelere ochtenduurtjes nog in het huishouden. Half elf was ik bezig de spullen voor het spel naar zolder te verhuizen en daarna wou ik gaan douchen, mij scheren en schoonspoelen,want ik had nog steeds geen berichtje gehad hoe laat het nou zou worden en middag was het nog niet, maar......
Ehhhhh, juist, daar sta je dan in je charmante korte tuinbroek met shirtje en boxershorts ongedouchd voor je Heer en Meerdere en denk je....chips..... niet handig. Even knuffelen en proberen jezelf er een beetje uit te praten. Hielp niet echt.... - Jij wist dat ik zou komen- Die tuinbroek ging dan ook gelijk ter plekke bij de deur uit en de boxershorts volgde in de woonkamer, nadat ik de inspectie van mijn schaamstreek over de bank hangend achter mij had. - Ehm, wil jij iets drinken?- bracht ik dan uit, toen ik mij enigszins weer gevangen en hij op de bank plaats genomen had. - Ja, koffie- Koffie, ok, dan, bij 30 graden in de schaduw en daar moest de koffie uiteindelijk ook heen. Ook dat nog ! Naar de tuin in mijn blote kont , jippie!!!! Daarvoor moest ik vandaag voor het eerst een grens over bij mijzelf. En het shirtje werd echt niet langer, zo hard ik er ook aan trok.... snik....
Zo zag ik mij voor de volgende grens staan nadat ik de vorige net over was gestoken. En de grensovergangen werden steeds moeilijker te passeren, des te later het werd op deze donderdag.
Mijn pijpvaardigheden werden dan ook niet beter van het feit dat ik deze nu in de tuin ging beoefenen. Uiteindelijk belandde ik op zijn schoot waar hij mij klaarvingerde en dat niet maar 1 keer. En nee, hier buiten maak ik echt geen geluid.....grrrrr.... En dat wil niet zeggen dat ik er niet van genoten heb...grin.... - Waarom zeg je dan niet: Dit is lekker , Meneer. Ik kom klaar, Meneer. Ik schaam me dood, Meneer.... - ehhh, omdat ik mij doodschaam en deze grens zich maar niet wil openen voor mij.
Intussen was ik mijn shirtje ook kwijtgeraakt en schitterde ik dus in mijn hele naakt-en bleekheid in de tuin. En als je dacht dat het niet erger kon.....oh, wacht maar tot de volgende grensovergang.....
-Ga maar zitten in het gras. Kont deze kant op, tieten op het gras.- De plek vlak bij de tuinslang beviel mij helemaal niet.... en ook niet dat al het opgewarmde water er nu eerst uitliep.
Ik haat koud water!!!!! Toen ik naar zijns inziens weer schoon was, moest ik een ronde door de tuin langs het grasrandje kruipen, een hele ronde. ( Eh, had ik voor de grens wel een visum aangevraagd?????) Kennelijk wel, want even later ging ik dan toch maar op pad. Hm, nu lijkt de tuin ineens een stuk groter.....pffffff..... En ja, aan het eind van de rit is het water nog steeds erg koud uit de tuinslang en dan is het nog moeilijker om je handen in je nek te blijven houden.-Optie 1 of optie 2?- was de vraag toen de tuinslang even dichtgedraaid was. Ook dat nog. Ik koos maar en de tuinslang bleef voor mij gelukkig, voor hem jammer genoeg , dicht. 30 graden en ik stond bibberend in de zon. Dan is het erg fijn als je even tegen iemand aan mag kruipen op de bank in de zon en weer op mag warmen. Dan is het fijn en ook niet meer gênant om zo naakt tegen elkaar aan te liggen in de tuin midden in een veel te volgebouwde woonwijk en met elkaar te praten. Dan is het fijn om al zover gekomen te zijn vandaag. Waar zal deze last-minute- reis nog heengaan ?
Nou, eerst maar es naar binnen en kruipend naar de zolder. Daar was het niet minder warm, maar het scheelt dat er geen vervelende tuinslangen hangen en de privacy een stuk groter is. Dus denk je, ach, nu kom ik vast geen grenzen meer tegen....hm, dacht je.....
Zolang ik mijn handen niet naar achter hoefde te doen viel het nog enigszins uit te houden. Alleen toen ik ze op mijn rug moest doen had ik het gevoel mijn huid te scheuren en dat was echt een grens te ver en die ging ik ook niet over. Dapper probeerde ik te blijven en mijn armen niet te veel te bewegen, vooral niet naar achteren!!!!! - Dat gaat echt niet!- zei ik half stellig, half wanhopig. Ik was nog nooit in mijn leven zo blij met een kniptang geweest na deze marteling.....
Nadat deze grens toch (nog) te moeilijk te overwinnen was, gingen we de rest van de spullen ophalen. Even een wc-stop alsjeblieft? Ja, op alle vieren in de douche boven het putje dat mag wel. En nog steeds geen boogje....schaam.... - Had ik jou daar geen opdracht voor gegeven?! Het lijkt helemaal nergens op! - - Ja, maar....- - Je dacht ik heb het er maar niet meer over, dus dan vergeet hij het ook wel... Maar ik ben het niet vergeten.- ik zei maar niks meer, maar nam mij voor om beter te oefenen en ook dit maar es in de lijst van gemaakte fouten bij het weekbericht te gaan zetten....
Naar boven dan maar weer met alle spullen. Achja, en dan denk je, dat je alles gehad hebt.... Nee, zou toch zonde zijn om de klemmetjes niet te gaan gebruiken..... Met mijn voeten vast met tie-raps en mijn benen wijd, kreeg ik eerst een paar flinke klappen. Klemmen op mijn borsten vallen dan nog enigszins mee, maar :
En deze foto vertegenwoordigd een volgende grens. Naast vernederend om dit hier zo neer te moeten zetten , want dat vind ik het toch best wel, was het voor mij een uitdaging om een eigengemaakte foto op mijn blog te krijgen. Nooit gedaan, dus...help!!!! Maar binnen een half uur had ik door hoe het werkte en dat is voor mij best snel met dit soort zaken. Dus ben ik ook wel weer trots op mezelf. Niet op het onderwerp van de foto, maar het feit dat ik het voor elkaar gekregen heb dus....grin....
De klemmen blijven in ieder geval een alarmreaktie veroorzaken, waardoor ik als een klein hondje ga ademhalen: snel en oppervlakkig...en dan is het lastig om jezelf weer rustig te krijgen. Een paar armen om je heen en wat rustgevende woorden doen daar wonderen.
(Maar zelfs tie raps krijg ik los....mss moet ik van carrière gaan wisselen hihi.....)
Gelijk had hij zeker met de opmerking dat ik het bij deze temperaturen daarentegen niet erg meer vind om op de koude grond te gaan liggen.... Kietelen, slaan en knijpen gaan beter als ik vastlig en ja, we hebben al dat touw toch ook niet voor niks. Dan lig je daar met een buttplug in je kont en .... kunt je niet overgeven. Onbewust verzet zich alles in mij en alles komt dan hard aan. Onbewust vecht je , verkramp je, verzet je je tot op het bot.....
Even kortsluiten wat er gebeurd is. - Moet ik je losmaken?- ik schudde van nee, want praten kon ik even niet echt, daarvoor was het te overweldigend, daarvoor voelde ik te veel en wou ik het verstand er even buiten laten. - Je wil dus nog meer op je donder hebben?......- Ehhh, ja. Raar he, die masochisten...
Op mijn donder kreeg ik dan inderdaad. Ik kon mij hieraan alleen nog steeds niet overgeven vandaag en de slagen gewoon incasseren. Pas toen ik met mijn hoofd tegen hem aanlag en hij mij vasthield en rustig toesprak, kon ik dat wel. Een onbeschrijfelijk gevoel van overgave. Van accepteren. Toelaten. Ontvangen. Voelen. Genieten. Langzaam voel je alles ontspannen tot in je vingertoppen aan toe. Alles. Dat is iets erg bijzonders en fijns. Ik werd zelfs zo ontspannen dat de vraag - Jij gaat toch niet in slaap vallen?!- niet geheel onterecht was.
Nadat een aantal slagwerktuigen de revue passeerd waren, kwamen we bij een aluminium latje, hetgeen ook erg gemeen aan kan komen. - Hoeveel slagen wil je?- Wat een vraag.....- Ehhh...- Nou!- - Ehhh-...- Nu kiezen, anders doe ik het voor je.- - Tien dan....- Ja, het werden er tien, maar dan op elk van de twee kanten van mijn billen.... zucht....
Nadat de klemmen eraf waren en ik mijzelf maar verder uit de touwen moest bevrijden, hetgeen mij nog steeds best aardig af gaat...grin....ja, dan..... Dan doe je nog wat pijpoefeningen met afgebonden borsten ( deze keer met touw). Om het geheel af te maken kwamen ook de cupjes aan te pas. Ja die ja, die vacuum zuigen en best erg pijnlijk zijn en mij steeds weer een beetje melk gaan onlokken. En dan krijg je ook nog zelf de pompjes in handen gedouwd en mag je jezelf martelen . 
(Had ik al verteld dat hij sadistisch is.....)
(Had ik al verteld dat hij sadistisch is.....) Vervolgens zat ik wat uitgeteld op de grond . Maar de reis was nog niet voorbij. Er was nog 1 laatste grens voor deze dag en dat was ook de heftigste...
Some day...zo luidde het onderwerp van een mail eerder deze week met een filmpje, waarbij een subje aan haar afgebonden borsten opgehangen werd.....
Ik zat er op de grond iets wat soezig en liet al die touwtjes maar om mijn borsten en mijn armen aanbrengen. Hij had mij al beloofd, dat ik hiervan best es zou kunnen gaan gillen. Ik hoorde het allemaal wel, besefte het ook en schikte mij maar in deze situatie. Ik was moe en uitgeteld en wachtte wat er komen ging. Dat was dus erg pijnlijk! Hij trok aan de touwen terwijl hij achter mij stond en hoewel ik er nog niet echt mee opgetild werd, deed het al ontzettende pijn. Ik verzette mij iets wat, hield het touw met mijn handen vast, wat mij een uitbrander opleverde en begon ook te jammeren en liet het toch gebeuren. Zo volgte ik hem uiteindelijk ook de trap af. Met tegenzin, maar zijn aanwijzingen waren duidelijk en zijn toon dulden niet echt tegenspraak en ik wou gewoon ook volgzaam zijn, ook al kostte dat nogal wat moeite op dit moment. Ik ging op de gevraagde plek bij de trapleuning staan, mij half schikkend in mijn lot. Ja, ik gilde denk ik wel even, hoewel ik nog steeds niet van de grond kwam. En ik huilde. Ik zocht naar overgave, naar de zin van het geheel, naar of ik dit dan echt wou, naar meer uithoudingsvermogen, een schaar, anything..... het enige wat er was, was pijn en mijn tranen en uiteindelijk twee handen die mij losmaakten en mij mee naar boven namen. Twee armen om mij heen en een rustige stem. Een stem die trots op mij was en mij troostte. Die mij weer liet lachen. Die mij liet beseffen waarom ik dit doe, waarvoor,... Want some day, zullen grenzen die nu nog gesloten zijn voor mij, zich openen. Zal mijn overgave misschien wel onvoorwaardelijk worden. Zal ik kunnen volgen, waarheen hij wil.... Gewoon omdat het kan.
Opruimen is altijd erg leuk met hem. Ik kan mij zo ongeveer voorstellen hoe dat dan zo plus minus 30 jaar geleden ging, toen hij nog klein was...:). Lastig om op te houden met spelen. Ja, het is zo leuk.
En ik was een beetje op.
- Als je nu al op bent, hoe moet dat dan ooit een keer met een heel weekend gaan worden of een vakantieweek.- plaagde hij mij. Ja ik was op. Gek he, als je binnen 4 uur zo tamelijk elke pijnsensatie die je juist niet fijn vind ondergaat, laat staan het emotionele gedeelte van het geheel vandaag. Ik zal vast lekker slapen vannacht. En ik geniet van al mij beurse plekken en een prachtige zuigplek ..... en dat zal gelukkig nog een paar dagen voortduren....
Grenzen...... soms loop je ertegenaan, soms overwin je ze, soms is het geruststellend dat ze er zijn, soms juist vervelend....je ziet ze vaak pas door het toedoen van een ander en je weet nooit wat je er achter zult aantreffen....
