cirkels rond- het begin van een nieuwe fase

 Zomerweken liggen achter mij. De zon heeft haar hoogste punt allang achter zich gelaten. Het wordt weer tijd om naar binnen te gaan, in te ademen, of......

Of juist mijzelf weer te laten zijn. Mijn nieuwe zelfs. Ik ga  bijna mijn 35. levensjaar in, het begin van een nieuwe zeven-jaar-fase in dat onze levens ingedeeld schijnen te zijn. om de zeven jaar vernieuwd je lichaam bvb de huid helemaal. Een kind van 7 werd oorspronkelijk schoolrijp ( tegenwoordig moeten ze het al met 5 kunnen), gaat de wereld anders zien, met 14 verlaat je de wereld van het kind en moet je verplicht een id-kaart op zak hebben, met 21 ben je volledig verantwoordelijk voor al je daden, met 28 de adolescentie ontgroeid en met 35.... Dat duurt nog een jaar, maar het levensjaar begint voor mij gauw en ik merk het aan mijzelf.

In de vakantie wou het toeval dat wij uiteindelijk op een camping belanden, die wij 4 jaar geleden op ons eerste gezamenlijke kampeer-vakantie ook al bezocht hadden. En toen voelde ik de eerste cirkel zich sluiten. Het was toen een inhaverende vakantie, doordat onze dochter toen nog niet helemaal ONZE dochter was en zij nog met de scheiding te doen had. Een onhandelbaar kind, wanhopig, ontheemd en bang voor de vakantie bij haar vader en zijn nieuwe vriendin. Dat wisten wij toen helaas nog niet en zo werd het de vreselijkste vakantie die ik ooit had meegemaakt.

Maar het opmerkelijke was, dat onze dochter alleen maar leuke herinneringen aan deze vakantie had. Zij wou graag weer terug naar deze camping en was door en door gelukkig, weer liggend in de schommel, naar de wolken kijkend.

Zo beleefden wij de mooiste vakantie die wij ooit hebben gehad en ik hoop dat velen mogen volgen. En ik hoefde mij niet meer schuldig te voelen....

Ook heb ik voor het eerst sinds 3 jaar mijn vriend weer terug gezien, diegene die zo ziek is geworden dat hij nu in een rolstoel zit. Onze eerste ontmoeting was bij hem thuis. Voor het eerst kon ik zijn zwaarden bewonderen, dat waren wij al jaren van plan. Ik kon hem weer horen, voelen, zien. Ook al is hij op de éne manier erg verandert, is hij nog steeds diegene waar ik zo veel om geef. Het riddertje en de jonkvrouwe weer samen ook al was het contact nog verlegen en voorzichtig.

 Eergisteren bezocht ik hem nog in de instelling waar hij nu zijn therapie volgt. Het gesprek was nu makkelijker, het contact weer open. Een tweede cirkel was volmaakt, rond en ik kan nu met hem en zijn huidige situatie overweg, het heeft een plek, net zoals hij altijd al had diep in mijn hart.

Het verhaal van Lord of the Rings begeleidde mij ook deze keer net zoals in de periode van mijn scheiding, alleen nu in de vorm van de film en niet het boek. En het helpt nog steeds, om mee te leven in het verhaal, de hopen en te huilen, te voelen...  dat er altijd hoop is, ook al moet je offers brengen.

Ik ben door een dal gelopen de afgelopen maanden al. Proberend mijzelf groot te houden en niet te verdrinken. Tot het op was, lichamelijk en ook geestelijk. Als niets meer leuk lijkt, niets meer mooi, als je over niets meer enthousiast kan raken en je alleen nog maar wil slapen, slapen, diep en lang weggekropen , uitgeput, leeg....  Dan moet dat haast het dieptepunt van het dal zijn.

Ervaar het, ontwijk het niet, doorleef het, accepteer het. Kijk naar achter, om weer vooruit te kunnen kijken. En klim weer naar boven als alles in het dal bekend en weer bekend, eigengemaakt, begrepen en nog eens verinnerlijkt is. Loop niet weg voor het verdriet. Af en toe daal je af in dit deel van jezelf en dat is goed zo en leerzaam en nodig. Nodig om verder te gaan om de nieuwe fase in te kunnen, om wijzer te mogen worden.

Het dal ligt achter en onder mij. De nieuwe weg is nog onwennig en toch ga ik hem vastberaden. ik mag mijn nieuwe zelf wel. Het voelt fijn.

Nu is ook het subje weer wakker, ook al rustiger, toch ook eisender ( ook al betaamd dat niet voor een subje....) Maar het heeft nu echt behoefte aan haar Meester. ze is tenslotte 1,5 jaar geleden niet voor niets aan een D/s-relatie begonnen....